Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 mei 2025
Terwijl wiesch Jan zich de voeten, geleund tegen den kalkmuur, wrijvend met vuilige vingers over het horrelvoetje, vleeschklomp die zwaar leek te hangen aan 't broos, mager been. De schoenmaker, weer terug in het geluw gestraal van den deurpost, dat traag zich verwijdde en licht-vlakking gaf op 't bijtend gegroef der oude poortsteenen, gromde mistroostig.
De eene hand sloeg om den deurpost, vingerknekels om 't molmende hout. "Zit je daar, Saartje?", vroeg ze. "Ja tante." "Pas je op Moosie?"... "Ja tante." "Wie is 'r nog meer?"... "Jan-van-hiernaast en Meijer." "O zoo... O zoo... Ken jij op de klok kijke, Meijer?" "Ja jeffrouw", zei Meijer, beknikkend de blinde oogen der vrouw. "Enne hóe laat is 't dan?", vroeg ze, kleintjes lachend.
De dominé, die aan den anderen kant voorbij kwam, nam met een zwaai den hoed van zijn David's voorhoofd, zonder dat hij opgemerkt werd. Redwood bleef nog langen tijd nadat het rijtuig verdwenen was, in den deurpost staan kijken, de handen op zijn rug. Zijn blikken gingen naar het hooge duinland en de met wolken geplekte lucht, en gingen toen weder terug naar den met glasscherven afgezetten muur.
Wij zijn hier vreemd; hoe komt het in u op, Niet zelf te passen op een som zoo groot? DROMIO VAN EPHESUS. Heer, 'k bid u, scherts zoo, als ge aan tafel zit. Ik kom, vlug als de post, hier van uw vrouw, Doch kom ik weer, dan maakt zij mij tot deurpost, En kerft gewis uw schuld hier op mijn kruin. Is u dan niet, als mij, uw maag een klok, Wier slag u zonder bode huiswaarts drijft?
»Het schijnt hier deftig!" zei Frits, een knecht ziende met witte das en zwarten rok, die in den deurpost stond te leunen zonder eenige mine te maken van dienstvaardigheid, toen hij de vreemdelingen zag komen. Buiten de deur stonden eenige tafeltjes en stoelen ten behoeve van hen, die in de vrije lucht eenige verversching wenschten te gebruiken.
"Ik liet mijn hond buiten op de trap en trad binnen door de kerkdeuren. Toen strekte ik mijn armen uit, om mij te steunen aan den deurpost, maar er was geen deurpost. Ik zette mijn voeten neer, alsof er een drempel voor de deur was, maar er was geen drempel.
Maar de hand leunend tegen den deurpost, wreef langs de mezoesos, de blikken huls, waarin de Geboden stonden te schimlen. Glimlachend keek hij er naar, betastte het zwart-roestig ding, trok er aan. Het bengelde zacht.
Dat was zeker afgrijselijk. In deze eeuw stellen de journalisten zich-zelf aan deurpost en sleutelgat. Dat is heel wat erger. En wat het kwaad nog verzwaart, is het feit dat de journalisten die meest te laken zijn, niet de vermakelijke soort zijn, die schrijven voor onderhoudende nieuwsbladen.
Ik ben levenslang uw dienstknecht, omdat ik op zekeren dag uwen vader naar de deurpost volgde. Mijn oor draagt nog het litteeken van den priem. Deed mijn vader dat? Veroordeel hem niet, riep Simonides. Hij deed het op mijn verzoek, en nooit heeft die stap mij berouwd. Het was de prijs, dien ik voor mijne Rachel betaalde, de moeder van mijn kind.
Maar zij mochten zeggen, wat zij wilden, hij hield zich overtuigd, dat alles verloren was. Met het hoofd tegen den deurpost geleund, stond hij in de naaste kamer en hoorde iemand jammeren, en hij wist, dat die daar kermde en steunde Kitty geheeten had.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek