Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Bij het laatste boek, dat Quaerts neêrlegde, draalde hij even; hij hield het in de hand, hij zag op de gouden letters: Emerson ... Cecile bespeurde het. Als hij nu toch denkt, dat ik het hem leenen ga, heeft hij het mis, dacht ze. Maar Quaerts vroeg niets; hij had zich losgemaakt van Jules, hij nam afscheid. Met wat gekheid tegen Jules, ging hij heen.
Grootmama moest telkens eens naar haar kijken, terwijl ze eenvoudig en met zekeren heiligen ernst in de oogen deel nam aan de godsdienstoefening en Frits liep zwijgend naast haar op den terugweg, als beschroomd om hare stemming te verbreken. "Erg interessant en peinzend," zei Cécile, die met Louise achter hen liep. "Het wordt heusch te dwaas, Lou.
Blijf hier maar even wachten, ik kom dadelijk weer terug." Een paar minuten later kwam zij de kamer weer in met den kostbaren ketting in haar hand. Juist wilde zij de deur sluiten, toen Cécile op den drempel verscheen. "Ik zag u hierin gaan, mama," zei ze, "ik ben klaar. Niet onaardig, vindt u wel?"
"Jij bent natuurlijk weer la reine du bal." "Zoo!" zei Cécile op onverschilligen toon. "Ik heb anders nog niet heel veel plezier gehad; ik schaam me zóó over Lizzie." "Over mij?" vroeg Elsje verbaasd, wier vroolijke oogen toonden dat zij wel plezier gehad had. "Ja, over jou! Heet hier anders soms iemand Lizzie?" "Alsof ik wel zoo heette!" lachte Elsje. "Maar wat heb ik dan gedaan?"
"Hardrood zijn haar wangen en geel is heur haar!" zei Louise, bijna overluid en op een toon, alsof ze een vers reciteerde. "Wanneer gaat ze eigenlijk weer weg, Cilly?" "Ik geloof dat ze na de partij naar haar lieflijk dorp teruggaat," antwoordde Cécile op alles behalve fluisterenden toon. Nu was Elsje's geduld ten einde.
"Zoo tante, hoe maakt u het?" zei de jonge man, die met groote verwondering naar mevrouw d'Ablong en Elsje had gekeken. "En Cécile, is ze ook wel en Miss Piper? Nog altijd even gezond en elegant?" "Allemaal uitstekend, uitstekend," was het antwoord. "Ga mee naar beneden. Je blijft toch natuurlijk lunchen?" "Zeker, heel graag. Heeft grootmama u geschreven dat zij gauw hier hoopte te komen?" "Ja.
En er kwam een blik van verbaasde dankbaarheid op haar gezicht, toen ook Cécile, die hiertoe door hare moeder was aangespoord, haar vriendelijk toesprak en hoewel met een haperende stem zeide, dat zij hoopte dat Elsje gelukkig zou zijn hier, in haar nieuw tehuis. Intusschen herstelde Elsje slechts langzaam. Zij bleef hoesten en aanvallen van koorts krijgen en moest nog steeds haar kamer houden.
Het was zeker niet meer dan natuurlijk dat Cécile, onder de bestaande omstandigheden, weinig of niets voelde voor den dood der brave, oude vrouw, die zulk een trouwe, goede moeder voor Cécile's eigene mooie moeder was geweest, maar mevrouw d'Ablong voelde toch een steek in haar hart, toen Cilly, terwijl ze bij de voordeur afscheid van haar nam, bedaard zei: "Als het er is, neemt u dan een portret van uw moeder mee, mama?
"Zulke uitdrukkingen gebruikt men bij ons niet," antwoordde Cécile doodbedaard en uit de hoogte. "Je weet nu, waaraan je je te houden hebt. Stel je niet op den voorgrond van avond, dans niet te veel, want dat gaat je nog heel onelegant af en zeg geen onbehoorlijke dingen." "Dat doe ik nooit," zei Elsje koppig. "Je hebt me nu, geloof ik, wel begrepen," hernam Cécile scherp.
Cecile, zeg Cecile! sprak ze in eens, door hare snikken heen. Denk je, dat er een God is?! Maar zeker, Amy. Ik ga wel eens naar de kerk, het geeft me niets ... Ik ga nu ook niet meer ... O, ik ben zoo ongelukkig! Het is heel ondankbaar van me. Ik heb toch zooveel om dankbaar voor te zijn ... Weet je: ik zoû soms zoo gaarne in eens naar God willen, zoo in eens!!! Toe, Amy, wind je niet zoo op!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek