Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Misschien had Cécile ten slotte toch gelijk gehad; het was niet verstandig geweest, Elsje tot het feest te laten blijven. Ze kon nu in de volgende week ook wel weer vertrekken. Hare tante zou haar dan zelf brengen en meteen eens zien, hoe de oude grootmoeder het maakte de laatste berichten waren iets minder gunstig geweest.
Cecile haalde diep adem, onmerkbaar de hand drukkende op den rand van haar corsage, alsof zij iets schikte. Mevrouw Hoze verliet haar, ging eene dame en een heer tegemoet, en Cecile antwoordde vluchtigjes den generaal. Zij was zeer bleek, en meer en meer knipten hare oogleden. Haar blik dorst even door den salon te zoeken.
Ik ben het, ik ben Jozef! Maar Cecile kon niet voort vertellen, want Christie had zich aan haar hals geworpen met eene beweging als van wanhoop en zij hoorde hem snikken tegen haar aan. Christie! Mijn jongen!
Het bleef een poosje stil in de kamer, toen klonk het zacht en bedeesd: "Grootmama." De oude dame keek snel op. Niettegenstaande zij Elsje herhaaldelijk had aangemoedigd haar bij dien naam te noemen, was deze altijd met zekere verlegenheid "mevrouw" blijven zeggen, bevreesd als zij was dat hare tante en Cécile er aanmerking op zouden maken als zij anders handelde.
Juist zijn bizonder groote vriendelijkheid, gaf hem een aantrekkelijkheid, die Cécile doorgaans mistte. Hij was de lieveling van zijn grootmoeder, die hem na den dood zijner ouders, zij had haar man en hare twee zonen, den vader van Cécile en dien van Frits overleefd geheel had opgevoed.
En hoewel het Cécile gelukte de jeugdige cavaliers, die zich als om strijd verdrongen om hunne namen in haar balboekje op te schrijven, van Elsje af te houden, toch verminderde dit het gevoel van bitterheid niet, dat bij haar opkwam, toen ze Frits ook den tweeden dans met Elsje zag doen.
Als hare tante en Cécile over twee dagen weer thuis waren, zou het dan toch zeker publiek worden Elsje wou nu erg graag dat het maar zoover was. Hè, wat was haar hoofd moe en wat deed het pijn! Zij moest maar gauw probeeren in slaap te komen.
Haar hand schudde en het water viel zoo hortend en stootend in het glas, dat dit overliep en zich een smal stroompje op het tafellaken vormde. "Kind, wat ben je ook onhandig!" fluisterde mevrouw d'Ablong wrevelig. "Bel eens even, Cilly, als 't je blieft." Cécile drukte op het knopje der zilveren tafelschel en Dina kwam binnen.
En de stem van Mevrouw Hoze had een klank van sympathie, toen ze vroeg, aan Cecile's oor: We krijgen je dus weêr terug, kind? Je komt dus weêr uit je schulp te voorschijn? Cecile drukte haar de hand, met een lachje: Ik heb me toch nooit voor u verborgen. Ik ontving altijd. Ja, wij moesten maar naar jou komen, maar jij bleef thuis, niet waar? U is toch niet boos op me, daarom?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek