Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 12 Ιουνίου 2025
Και λοιπόν η μεν τάξις της κινήσεως ημπορεί να λάβη το όνομα ρυθμός, η δε τάξις πάλιν της φωνής, παραγομένη εκ της αναμίξεως του οξυφώνου και βαρυφώνου, ημπορούσε να ονομασθή αρμονία, τα δύο δε μαζί να ονομασθούν χορωδία.
Ο Λαλεμήτρος τότε ενωτισθείς αίφνης τόνον φωνής προσφιλούς, της Θωμαής του την φωνήν, την οποίαν τόσους χρόνους είχε ν' ακούση, και αναγνωρίσας πάραυτα την κατατομήν εκείνην την αγαλματώδη του σώματος της συζύγου του, έκυψε προς το ωχρόλευκον κοιμώμενον ακόμη πρόσωπόν της. Ανεγνώρισε την σύζυγόν του και εναγκαλισθείς κατεφίλησεν αυτήν κράζων: — Θωμαή μου! Θωμαή μου!
Όλαις η νηαίς παντρεύονται και πέρνουν παληκάρια, κ' εγώ η Γιαννούλα η ώμορφη πήρα το μαραζιάρη. Σιμά του πάντα κάθομαι· του κρένω δεν μου κρένει· ψωμί του δίνω δεν το τρώει, κρασί και δεν το πίνει. Η κλαγγή της φωνής της, καίτοι δεν έχει πλέον την δρόσον της πρώτης νεότητος, έχει όμως σπάνιον αληθώς το κάλλος.
Στον Σαίξπηρ οι περικοπές, όπου η γλώσσα είναι άκομψη, χυδαία, υπερβολική, φανταστική, ακόμα κι άσεμνη, χρωστούνται ολότελα στη Ζωή, που αποζητάει μιαν ηχώ της ίδιας της φωνής κι απορρίπτει την επέμβαση του ωραίου ύφους, ενώ μόνο μ' αυτό έπρεπε η ζωή να επιτρέπεται να βρίσκη έκφραση. Ο Σαίξπηρ δεν είναι διόλου τέλειος καλλιτέχνης.
Ο πετεινός απ' εναντίας ήτο τύπος λιμοκοντόρου, δανδή, καλλωπιστού, λέοντος, λεβέντη ή όπως άλλως ονομάζονται κατά καιρούς και τόπους οι αγαπώντες να κορδώνωνται, να καμαρώνωνται και να λαμβάνωσιν ήθος καρδιοσφάκτου και κατακτητού. Πλην της συμπεριφοράς και αυτός ο τόνος της φωνής του τον έκαμνε να ομοιάζη λιγωμένον τενορίνον.
Δι' αυτό δεν είπαμεν ότι ονομάζει αυτός, αλλά εκφράζει, και ωρισμένως με το σύμπλεγμα αυτό εσχηματίσαμεν λόγον. Θεαίτητος. Πολύ ορθά. Ξένος. Λοιπόν καθώς τα πράγματα, άλλα μεν προσαρμόζονται μεταξύ των, άλλα όμως όχι, το ίδιον και τα εκφραστικά σύμβολα της φωνής, άλλα μεν δεν προσαρμόζονται, άλλα όμως προσαρμόζονται και αποτελούν λόγον. Θεαίτητος. Είμαι συμφωνότατος. Ξένος.
Τόρα όμως αφού θέλομεν να εκφράσωμεν με την φωνήν και με την γλώσσαν και με το στόμα, δεν σου φαίνεται ότι τότε μόνον θα είναι έκφρασις το σχηματιζόμενον από αυτά, όταν μιμηθώμεν οποιονδήποτε πράγμα με αυτά; Ερμογένης. Μου φαίνεται ότι είναι ανάγκη. Σωκράτης. Ώστε, καθώς φαίνεται, το όνομα είναι διά της φωνής μίμησις εκείνου του πράγματος το οποίον απομιμείται.
— Ντουγρού, ντουγρού; — Ταμάιμα. — Μονοκοπανιά; — Τα ίσα, ζέρ; — Σ'μ Παναϊά τ' Ντομάν; — Ντούρμα, παπάς έτσ' είπε. — Του ρέμμα-ρέμμα; — Δε-δε-πάμι; — Δε πάμι, ζερ! Αλλ' ο διάλογος ούτος διεκόπη υπό της φωνής του ιερέως, όστις εν τω μεταξύ απεδύθη τα άμφια, κ' έκραξεν εις το ποίμνιόν του.
Ο ήλιος είχε δύσει και ολίγον κατ' ολίγον εχάνοντο όλα τα πέριξ εις μίαν μαυρίλαν φοβεράν, ην φοβερωτέραν καθίστα η ερημία, διακοπτομένη μόνον υπό της σκαιάς των ποιμένων φωνής, ως ρεύμα αέρος οξύ προσπιπτούσης εις τα ώτα, και υπό της βοής του θραυομένου επί της ακτής κάτω κύματος, εις παρατεταμένον αφρόν ξεθυμαίνοντος, λαιμάργως απορροφώμενον υπό της χονδρής άμμου.
— Ε! απ' το Κάστρο! ε! πορτάρη! Ουδεμία φωνή απήντησεν. Ο βοσκός έκραξε με όσην δύναμιν είχε, διά της κεφαλικωτέρας και βραχνοτέρας φωνής του· — Ε! πορτάρη! ε! απ' την Ταράτσα! ε! απ' το Κιόσι!
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν