Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 mei 2025
Wij kwamen boven in een gang met witgestukadoorde muren. Er lag een looper. Toen moest ik daar in den hoek staan. Meneer Kuyper ging naar binnen, in een kamer. Ik stond er, doodstil. Wat was het hier rustig. Wat was het hier vredig. En zoo netjes. Er zweefde iets lieflijks in de atmosfeer. Ik voelde me heerlijk. Volmaakt gelukkig. En dat onder die allerstrengste straf. Maar het zou veranderen.
Star keek ik hem aan. Een wereld van herinneringen golfde door mijn gemoed. En ou voader? Leeft hij nog? vroeg ik eindelijk. Een weeke glimlach zweefde over 's jongetjes gelaat. O, nien hij, meniere, hij es al zeu laaë deud! Ach! wat trof mij dat pijnlijk! En wat was het vreemd, dat het mij zoo pijnlijk trof! In al die lange jaren had ik zelfs niet eens meer aan Peetse gedacht.
Weldra echter werd het geheimzinnige verschijnsel voor ons ontsluierd: de geest of de verongelukte, wiens stem op een uit de verte komend, angstig geschreeuw geleek, vertoonde zich aan ons en zweefde langzaam over onze hoofden heen. Het was een Huidvlieger, die, terwijl hij zich van den eenen boom naar den anderen begaf, van tijd tot tijd zijn afschuwelijk krijschend geluid liet hooren."
Wij zijn met eene plaats uit een' der dichters van de gulden eeuw onzer letterkunde begonnen: eene vraag, die ons reeds bij den aanvang van dit opstel voor den geest zweefde, besluite dit opstel. Onze voorouders schiepen hunnen handel onder veel ongunstiger omstandigheden, dan die, waarin wij verkeeren; waarom blijven wij met onze meerdere middelen zoo verre onder hen?
De grashalmen trilden en de bladeren ritselden van zoete weelde, boven de hooge boomtoppen, diep in het wemelende blauw, zweefde een reiger met kalmen vleugelslag. Johannes begreep het niet, het was hem alles een raadsel. Het was zoo verward en duister in zijn ziel. 'Hoe kan dit alles tegelijk in mij zijn! dacht hij. 'Ben ik dit werkelijk? Is dat mijn vader, mijn eigen vader?
»Mijn waarde vriend," sprak Barbicane ernstig, »het is de vraag nog niet waar het op gelijkt, zoolang wij nog niet weten wat het is." »Mooi geantwoord!" riep Michel Ardan uit. »Zoo leert men hoe met geleerden te spreken." Inmiddels zweefde het projectiel met een bijkans eenparige snelheid boven de maanschijf. 't Spreekt van zelf, dat de reizigers er geen oogenblik aan dachten rust te nemen.
Verder wenschte zij niets en om haar heen zweefde een oneindige rust, eene blauwe kalmte, als eene extaze van zaligheid. Langzaam viel de avond en de lucht bleef helder, in eene parelgrijze tint, vol sterren.
Alzoo klaagde Shawondasee Aan de lucht zijn bittre smarte, En de vlugge wind van 't Zuiden, Warm van Shawondasees zuchten, Zweefde door de verre weide, Tot de lucht van vlokken vol scheen, En de wei van distelpluimen; Tot de goudgelokte jonkvrouw Hem voor immer was ontvloden. Nimmer meer zag Shawondasee 't Zonnig Englenkopjen weder. O, bedrogen Shawondasee!
En hij lachte en hij drukte de fijne vingertjes van Alice in zijne handen, die geheel bedremmeld was over die hartstochtelijke uitingen, maar toch ook verrukt over het geluk van haren vriend. Een bekoorlijk lieve glimlach zweefde om hare lippen. "O! u ben ik die ontdekking verschuldigd, juffrouw Alice!" hernam de gelukkige Cyprianus. "Wie heeft mij geraden om de scheikunde weer ter hand te nemen?
Blijkbaar wenschte hij een kijkje te werpen op de streek, waarboven de Albatros ter hoogte van ternauwernood tweehonderd meter zweefde. Frycollin had veel moed moeten ontwikkelen om zoo'n poging te durven ondernemen. Ja, van hem werd daartoe eene zekere mate van stoutmoedigheid gevorderd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek