United States or North Macedonia ? Vote for the TOP Country of the Week !
»Ik heb het niet gedroomd," gaat hij voort, »toen ik nu zestig jaar geleden door de wildernissen zwierf en niets had dan een harden klipsteen, om er des avonds het hoofd op neer te leggen, dat nog eens mijn kleindochter mij in een pronkkamer zou ontvangen. Tusschen dag en nacht is een groot verschil, maar tusschen den ossenwagen van den voortrekker en een Johannesburger salon niet minder."
Terwijl is de vrouw des huizes bezig, om met bekwamen spoed de koffietafel gereed te maken, en de dreumes in zijn wiegje ligt het uit te kraaien van plezier, en pakt met de kleine vingers de mollige, bloote beentjes, en doet krachtige pogingen, om den grooten teen van zijn rechtervoet in het snoeperig mondje te steken, en over de geheele omgeving ligt zoo'n innig waas van gezelligheid, bevalligheid en huiselijk geluk, dat zelfs de ijzeren Voortrekker er door getroffen wordt.
In den regel placht zij tegen den dag, dat de baas van Vredenoord werd terug verwacht, door het raam der bovenwoning uit te kijken, en zag zij dan de witte, golvende manen van den schimmel, dan ging zij den naderende vlug tegemoet. Doch dezen keer ziet de oude Voortrekker niets, en Vredenoord schijnt doodsch en verlaten.
Om den hoek van den heuvel verscheen thans een ordonnans van kommandant Cronjé. Hij had hard gereden; het schuim spatte het paard van de flanken. »Laat los!" riep Reinard Jansen, doch de oude Voortrekker hield den teugel nog vast van den bruinen klepper.
»O neen, oom Kloppers," zeide Marling met warmte; »zij zal niet verkwijnen in de goudstad. Ik zal over uw veldbloemke de wacht houden, en het beschutten voor de hitte van den dag en de koude van den nacht. En gij komt elk jaar in Johannesburg eenige weken logeeren, en gij zult u verkwikken aan den glans van uw veldbloemke!" Maar de oude Voortrekker schudde het hoofd.
De eenvoudige, ongeletterde Voortrekker liet zich door den geslepen vos niet beetnemen, en de voltooiing van den spoorweg, die het hart van zijn land met de Delagoa-baai zou verbinden, werd thans voor Paul Kruger een ware hartstocht. Zijn ijzeren wilskracht kreeg er dien spoorweg ook door, en nu begon hij de sporen van Cecil Rhodes te dwarsboomen, waar hij kon.
Piet Uijs en Hendrik Potgieter worden Hoofdkommandanten. Sarel Cilliers en Frans van Staden begaven zich op weg naar de tent van Gert Maritz, zodra zij Uijs hadden verlaten. Daar gekomen, vonden zij de oude Voortrekker reeds op hen wachtende. »Welnu," vroeg hij, »wat zegt Uijs?" »Wel," antwoordde Cilliers, »zijn manschappen hebben, zoals wij verwachtten, de zaak ten volle aan hem overgelaten.
De grijze Voortrekker begreep dien blik, maar den gefolterden man vol deernis aanziende, zeide hij: »Neef Reinard, ik vraag niet uit nieuwsgierigheid, maar ik tracht een uitweg te vinden uit dezen verschrikkelijken doolhof. Gelooft ge niet, dat uw ongeluk mij ter harte gaat?" Hij behoefde het niet te vragen; Jansen kon het lezen in die oogen.
Hij legde aan een kleine vuurstraal glipte uit den loop van het geweer een korte, scherpe knal de roofvogel spreidde de zware vleugels uit, tuimelde rond en viel dood tegen den grond. »Die zal mijn duiven geen kwaad meer doen," zeide de Voortrekker kalmpjes.
Maar de aanloop begint te verminderen; over eenige minuten wordt het kantoor gesloten, en nu eerst ontdekt de chef, van zijn ingespannen arbeid opblikkend, den ouden Voortrekker. »Wel grootvader Kloppers," roept hij, met blijde verbazing, »dat is een verrassing! Kom toch gauw naar binnen!" »Ik zal wachten tot ge klaar zijt," zegt de grijsaard, Marling's toegestoken hand hartelijk schuddend.
Woord Van De Dag