Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
Een oogenblik tintelde een vonk van vreugde in het gelaat der vrouw en richtte zij haar blik op de bedstede, waar de gebrekkige knaap sliep; in het volgende zag zij Strijkman wantrouwend aan, terwijl zij fluisterend zei: "Daar spin jij toch het meeste zij bij, ouwe duitendief!" "Natuurlijk, ik wil er ook wat aan verdienen."
"Ik beschouw hem als een broer, als een besten vriend, van wien ik heel veel houd, en daarom wil ik niets hooren, dat...." "O, zoo!" Hoofdschuddend zegt de grijze Tournel: "Dronken! Ik kan het haast niet gelooven; 't zou verschrikkelijk zijn." "Dus je wilt met mij trouwen, Strijkman?" "Zooals ik zei." "Is 't waarachtig? Kom je daar nu weer mee aan?
Strijkman heeft de pampieren gehad en herkon dadelijk den jongen, begrijpt u? Dus... die... pampieren..." "Die papieren zijn volstrekt geen bewijzen, in 't minst niet." "Wâblief?" vraagt Strijkman verschrikt. "Een geboortebewijs en een trouwakte kan iedereen op het stadhuis doen lichten. Alleen de brief zou een bewijsstuk kunnen worden, wanneer..."
Bovendien, ik heb hem immers van klein kind af gekend, en hij mij ook ook; ik was temet de eenige, dien hij nog na zijn ziekte herkende. Is 't niet zoo, beste jongen?" Strijkman spreekt luid en gejaagd. "Ja, oome,.... Dorus heet ik, Kobus en Dorus!" Vrouw Juttner krijgt het benauwd, en Strijkman wischt zich tersluiks een paar kille druppels van de slapen.
't Heeft er jaren lang gestaan: "Philip Strijkman koopt alle soorten van kleederen en andere artikelen in, tot den hoogsten prijs," en 't zou er misschen nog even duidelijk met zwarte letters op 't witte bord te lezen staan, wanneer niet sedert ettelijke jaren de eigenaar tot zijn vaderen vergaderd was.
Zij schrikte, toen zij hem zag, en voordat hij iets gezegd had, stond zij op en vroeg met eenigen angst in haar stem: "Is er wat met het speldje?" Ieder ander, minder gejaagd en zenuwachtig dan Strijkman op dit oogenblik was, zou onwillekeurig door dat gezegde op de gedachte gekomen zijn, dat vrouw Juttner reden had om de wijze, waarop zij aan het speldje gekomen was, geheim te houden.
In juffrouw Juttner's kamertje zit Strijkman in zijn gewone zondagsche pak met zijn onafscheidelijke parapluie tusschen de knieën, en de weduwe, alias juffrouw Blommers, geeft haar zoon Kobus nog, zooals zij het noemt, een pil in, door te zeggen: "Nou niets vragen of zeggen, alleen antwoorden, hoor je?" "Ook niet zeggen van Dorus, moeder?" "Dorus, zoo heet je immers.
Het kwam hem hoogst gelegen, dat er 's avonds iemand in het kantoortje verscheen, die nieuwsgierig vroeg: "Zeg eens, Strijkman, wat deed van morgen die looper van procureur Verhagen bij jou?" "O! zoo, is 't de looper van procureur Verhagen? Ik ken hem niet." "Hebben ze je nou eindelijk eens bij de kladden? Heb je misschien een pandje genomen, daar een luchtje aan is?"
Zijn gelaat wordt valer dan ooit, als hij stotterend vraagt: "M.m.mijn ijzeren k.k.kist?" "Dacht je, dat ik niet wist, waar je den aap in bewaarde? Och, m'n lieve Strijkkie! vrouw Juttner heeft zulke goeie oogen en ze kan zoo zachtjes loopen. Dacht jij, dat ik verleden 's avonds niets gezien had? Hè, hè, hè!" Strijkman heeft zich hersteld en zegt ruw: "Je zeurt."
't Gaat mij ook niet aan, buurvrouw." "'t Is een gare rot, een jongen, die, zoo klein als hij is, toch slim is voor drie." "Ja, goochem is hij." "Misschien nog goochemer dan jij, Strijkman."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek