Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 mei 2025
Gedurende een paar dagen overlegde de oude vrek, wat hij doen zou, en toen zijn plan geheel tot rijpheid was gekomen, zocht hij vrouw Juttner op. De weduwe, wier zoontje Strijkmans gedachten zoozéér vervulde, was een vrouw van min of meer verdachte reputatie.
"God zegen me, zij is 't waarachtig! Wat zou ze nu weer willen hebben?" Met onzekere hand schuift hij den grendel van de deur, opent het slot en laat vrouw Juttner binnen, die zonder plichtplegingen in 't kamertje gaat, op zijn stoel plaats neemt en zegt: "Dat dacht je niet, dat ik van avond nog zou terugkomen, hè? Ja! hoe later op den avond, hoe schooner volk." "Wat moet je?"
Zeg, Dorus, zul je je goed houden?" vraagt Strijkman nog eens. De parels van angst en zenuwachtigheid staan op zijn voorhoofd. De onnoozele jongen ziet hem wezenloos aan en vraagt: "Niemendal zeggen?" "Hou nou asjeblieft op met zeuren, Strijkman; je bederft er meer mee dan je goedmaakt," zegt vrouw Juttner, terwijl zij met de anderen de straat opgaat.
Tot laat in den nacht zat het tweetal bijeen en besprak de wijze, waarop zij zouden samenwerken om Kobus Juttner voor Dorus Makko te doen doorgaan. Zelden was een paar meer aan elkander gewaagd dan dit. Vrouw Juttner dacht kalmer na dan Strijkman en menigmaal gedurende hun gesprek toonde zij, dat ze voor hem niet onderdeed in sluwheid.
Strijkman ziet strak voor zich, totdat de deur weder geopend wordt en dokter Abels gevolgd door Dorus, binnentreedt. Als deze Strijkman ziet, glijdt een bijna onmerkbaar lachje over zijn trekken, maar het verdwijnt, als hij Kobus Juttner bemerkt, die hem nieuwsgierig en onnoozel aankijkt. Dorus ziet den dubbelganger medelijdend aan.
Strijkman dacht een oogenblik na, voor hij verder sprak; het denkbeeld kwam bij hem op: "Gesteld eens, dat vrouw Juttner niet wil, dan weet zij...." "Nou, waar prakkezeer je over? Vertrouw je me niet?" "Jawel, maar...." "Als 't zoo mooi is wat je te zeggen hebt, hou dan je mond maar; 'k wil mijn vingers niet branden, versta je. 'k Verdien graag geld, maar...."
"'t Spijt mij voor u, juffrouw, maar u zult geduld moeten hebben." "En hoe lang kan het nog duren?" vraagt Strijkman, terwijl hij de papieren en 't portret weer bij zich steekt. "Niet te bepalen. De rechter zal...." 't Woord "rechter" bevalt den pandjesbaas in 't geheel niet, en vrouw Juttner voelt zich niets op haar gemak.
Hè! hè! hè! hè! dat heb ik er ten minste bij gewonnen: van jou ben ik af; jij maakt mij niets, niemendal meer, geen lor!" "Och! och! had ik hem toch maar getrouwd," zuchtte vrouw Juttner, toen zij weer op haar kamer was. "Ik zou hem wel kleingekregen hebben. Kom hier, Kobus ; kom hier, stumper.
Natuurlijk loog vrouw Juttner ongeveer alles, wat zij' zeide. De waarheid was, dat er iemand van Verhagens kantoor was geweest, om naar juffrouw Blommers te informeeren: wie zij eigenlijk was, of zij er reeds lang woonde, enz. De buren hadden hem, zooals vanzelf spreekt, weinig inlichtingen kunnen geven, en de man was onverrichter zake weer vertrokken.
"Dat is te casuweel," antwoordde vrouw Juttner; "ik weet beter: hersenziekte gehad, zenuwzinkingkoorts of zoo iets; laat dat maar aan mij over... 't Treft goed, dat ik pas een maand of drie hier in de stad woon; afijn, ik zal wel zorgen, dat ik er een mouw aan pas. En nou wat anders, baas Strijkman. Wat geef je wel aan mij en Kobus, als alles goed afloopt?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek