Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juli 2025
"Gaetano," zou donna Elisa dan antwoorden, "gij geeft mij een zee van vreugde voor een beekje van verdriet. Zou ik u dan niet vergeven?" Gaetano zag dit alles voor zich en het was zoo schoon, dat hij al heftiger begon te schreien. Hij was slechts bang, dat donna Elisa zou hooren hoe hij snikte, en dat ze uit haar kamer komen en hem vinden zou. En dan zou ze hem niet laten gaan.
"Mijn kind! mijn kind!" snikte de grijze, en toen zij klappertandende het glas water had leêggedronken, volgde vraag op vraag, maar bleef ieder antwoord onbevredigend; Eefje was wat wispelturig van humeur geweest; Eefje was vertrokken, wegens ongesteldheid; dit was alles, wat haar te laste werd gelegd; alles, wat men van haar wist. Het was ongeveer drie maanden geleden!
Dan zonder gespreek, dik-snottrend, hoofd zwaarlijk gebogen, omspoelde zij den pot in den emmer, die grijs-lauwig bleef van opgedweild water, niet dieper van kleur werd. Ze spreidde den vadoek opnieuw, wrong 'm met knarsig gewring, snikte dofingehouden, harder van neus-haal als het water in den emmer kletterde.
Als hij een bankje van vijf en twintig gulden er af nam, was hij voorloopig uit den brand. Hij luisterde naar het slapen van de kinderen; het geluid van hun regelmatige ademhalingen bereikte zijn oor en de vrouw naast hem snikte nu en dan zenuwachtig in den slaap; zij had zich overstuur gemaakt.
De grijsaard snikte luid: "Ik die booswichten dienen, goede Heer? neen: ik zal Uwe Genade volgen waar zij gaat: heeft Uwe Genade elders geen brood voor den ouden Beckman, hij heeft genoeg in vroeger jaren overgewonnen om zijn weinige levensdagen nog te kunnen doorbrengen zonder voor honger te vreezen.... Helaas! toen uw genadige Heer vader stierf, was ik diep bedroefd; maar het denkbeeld troostte mij, dat Uw Genade mijn Heer en Meester werd.
In de West...." Moeder liet hem niet uitspreken. Met tranen in de oogen sprong ze op en sloeg hem hare armen om den hals. "Wou je weggaan, mijn Dik, mijn jongen?" snikte ze. "Wou je je moeder verlaten en je vader, Dik? Begrijp je dan niet, hoe lief we je hebben? O, Dik, we hebben immers niets op de wereld dan jou?" Dik gaf zijne moeder een kus en maakte zich zacht uit hare omarming los.
»O, kon ik nog maar eenige hoop koesteren," snikte Hulda aan de borst van hare vriendin. »Ik heb de hoop geenszins verloren," hernam deze troostrijk en opbeurend. »Kon ik dat ook maar zeggen!" was de wanhoopskreet van de arme Hulda. »Waarom den moed verliezen? Is het niet mogelijk, dat gij den armen Ole Kamp wederziet?
En jij, goeie vrind, moest niet huilen; want dat helpt toch niemendal. Maar weet je wat je doen moet?" "Nee, nee, lieve Schout bie Nachtje, dat en weet ik nie!" snikte de man. "Nu, luister dan, vrind! Vooreerst moet je een weinigje op den goeden God vertrouwen; want die heeft voor 'n armen zeeman ook wel wat over. En dan, je heb knuisteu als voorhamers en armen als kluifhouten!
Gawein! Gawein! klaagde steeds Mordret. Zult gij voor mij bidden ook? En mij begraven op een kerkhof? Ja, ik, Mordret! beloofde Gawein. En ter zelfder stonde snikte Mordret zijn laatsten adem uit. Toen seinde Gawein den doode en zich en stond op en naderde de jonkvrouw. Jonkvrouwe, zeide Gawein; uw beide belagers zijn dood. En als ik u te huis in uw kasteel gebracht heb, wensch ik hen te begraven.
En dit behoefde ook niet. Ze stond daar ongemoeid en veilig op haar tafeltje. Hy riep, maar ze hoorde niet. Met onderzoekende scherpte liet ze haar blikken dwalen over de aanwezenden. Toen haar oog dat van Wouter ontmoette, kromp hy in-een: ze wilde hem niet kennen! O God, o God, ze veracht me, snikte hy. D
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek