Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 oktober 2025
Dikwels gaat Walther ook van de conventionele »hohe minne" der hogere kringen op »die niedere minne" over en bezingt dan burgerdochters en boerenmeisjes in een fris gedichtje in de volkstoon. »Herzeliebes frowelîn," zingt hij, »de mensen maken er aanmerking op dat ik mijn snaren zo laag stem, maar zij die zo spreken, hebben nooit liefgehad.
Hij stemde de snaren, bestreek den strijkstok met hars, en begon zóó prachtig te spelen, dat niemand meer voorbijging zonder te blijven staan luisteren. Bijna iedereen kende den ouden, blinden muzikant, maar dezen heer kende niemand, doch iedereen begreep, waarom die voorname heer daar zoo stond te spelen. Dat moest een eerste meester op de viool zijn!
WAARD. Hoe zoo? is het instrument valsch besnaard? JULIA. Dat niet, maar hij speelt zoo valsch, dat hij de snaren van mijn hart pijn doet. WAARD. Gij zijt fijn van gehoor. JULIA. O, ik wilde, dat ik doof was, want dit doet mijn hart zoo bonzen. WAARD. Ik merk het wel, gij houdt niet van muziek. JULIA. Volstrekt niet, als zij zoo snerpend is. WAARD. Hoor, welk een mooie overgang in die muziek! 68
Heden avond is het voor de eerste maal; nu heb ik u gewaarschuwd!» En de fee bracht hem in een groote zaal van witte, doorzichtige leliën; de gele meeldraden in iedere bloem vormden een kleine gouden harp, wier snaren liefelijke tonen van zich gaven.
Je voelt de ziel van een viool zoo trillen in zijn kast. En dan, alleen maar zoo een paar snaren, die alles zingen. O, een viool, een viool! Jules ... begon Amélie. En o, tante, een harp! Een harp, zoo tusschen je beenen, een harp, die je omhelst met je beide armen, een harp is net een engel met lange gouden haren ... O, ik heb nog nooit op een harp gespeeld! Jules, schei uit! riep Amélie schel.
Het gezicht van haar smart drukte hem zóó neer, dat hij geen lust had in zijn gewone vroolijke liederen, en de snaren van zijn harp waren stom terwijl hij in de onderwereld was. Die zachte zephyr suist langs bloemenweiden, Of Bragi's toonen van zijn snaren glijden.
En ik stond daar bij en terwijl ook mijn hart vol was en ik het zoo voelde, dat eene moeder toch wel iets meer is dan eene eenigszins bejaarde vrouw, die thee schenkt en boterhammen maakt, en een mandje met sleutels heeft, en ik ook wel iets had willen zeggen om mijn gevoel te luchten, stond ik als een slungel aan mijn neus te krabbelen en mij te verwonderen over de onbevalligheid en onhandigheid van een jongen en over de snelle gevatheid, waarmede een meisje in zulke toestanden de juiste snaren weet te treffen.
Zo lacht voor je mijn ziel, en zingt als want van schepen in de wind, zon en dauw omzoend en ik ben je luit aan alle snaren gesprongen van tranen, van lach, van zaligheid! Als je ver afzit in de kring lamp heeft zich over ons verwonderd: opspringende vond zij blijde zonnen om haar: onze gezichten! warm bebroeden je mijn ogen.
Renée gevoelde zich pijnlijk getroffen, als greep iemand met ruwe hand in de fijnste snaren harer ziel. Bij dergelijke gezegden en zij had er in die weinige dagen reeds vele zoo gehoord, gevoelde zij maar al te goed, evenals hare moeder "van ander hout gesneden" te zijn dan deze vrouw, die haar in de eerste dagen toch zoo had aangetrokken door hare schoonheid en innemendheid.
Een maleier met een zwart gezicht, verhelderd door een grijze snor, piept op een fluitje van riet en een ander strijkt over een soortement basviool met twee snaren, dewelke een geluid afgeven zooals onze poes maakt als zij op 't dak zit.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek