Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juni 2025
Men maakt zich reeds vol spijt gereed maar weer heen te gaan. Een slordig uitziend man, in een grijs colbertje met slappen hoed, in zijn rooden zakdoek wat hemden en boorden geknoopt, loopt zoekende het perron af en na zich het zweet van zijn ontblooten schedel geveegd te hebben, roept hij met schorre stem uit. Waar zijn die bliksemsche kerels nou, die me zouden opwachten?...
"Welke meent gij?" vroeg Fantine. "De beide boven-voortanden," antwoordde de kiezentrekker. "Wel foei!" riep Fantine. "Twee gouden Napoleons," mompelde een oude vrouw zonder tanden. "Die meid is waarlijk gelukkig." Fantine liep heen en stopte haar ooren, om de schorre stem van den man niet te hooren, die haar nariep: "Bedenk u, lief kind! twee gouden Napoleons. Men kan ze gebruiken.
»Hallo!« riep een luide, schorre stem, zoodra zij hun voeten in de gang hadden gezet. »Maak niet zoo'n kabaal,« zeide Sikes, terwijl hij de deur grendelde. »Geef 'n lichie, Tom.« »Aha! m'n kameraad!« riep dezelfde stem. »'n Lichie Barney, 'n lichie! Laat de heeren binnen, Barney; maar word eerst wakker, als 't je hetzelfde is.«
En zij en haar man drukten het boerevrouwtje hartelijk de hand, als oude, trouwe, dankbare vrienden. En dadelijk vroegen zij hoe 't met Alfons was en gingen binnen. Hij wilde opstaan om hen te begroeten, maar een hevige, schorre hoestbui drukte hem onmeedoogend in zijn leunstoel bij den haard weer neer.
"Mijnheer Marius, zijt ge hier?" "Ja." "Mijnheer Marius," hernam de stem, "uw vrienden wachten u aan de barricade der straat de la Chanvrerie." Deze stem was hem niet geheel onbekend. Zij geleek de heesche, schorre stem van Eponine. Marius ijlde naar het hek, nam de losse tralie weg, stak zijn hoofd er door, en zag iemand, die hem een jongeling scheen, in de schemering ijlings wegloopen.
Eene allerakeligste oude kamer, die door een getralied venster maar och zoo weinig licht kreeg, en midden op den vloer van die half verlichte kamer een grooten nachtuil. Nu was het niet meer noodig te vragen, waar het zuchten en schreien vandaan kwam: dikke tranen rolden den armen nachtuil uit de groote ronde oogen, en uit zijn krommen bek kwamen schorre, klagende geluiden.
En tòch klonk bij 't afscheid z'n schorre lach nog wel oolijk ondernemend. Onze hernieuwde kennismaking in Amsterdam, waar Racier, "as Atheïst zijnde", de "Natuur" dank voor wist, werd maanden later op minder verrassende wijze bij mij thuis voortgezet. Op een goeden morgen kwam de dienstbode "een echt ènge man" aandienen, die volhield dat hij een intieme vriend van meneer zou zijn.
Miss Watkins zat als in zich zelve gekeerd aan dien disch en scheen niets te hooren. Zij had den blik op Cyprianus gericht, die even mistroostig was als zij. De tranen stonden haar in de oogen. Drie slagen, die luidruchtig op de deur klonken, braken plotseling de gesprekken en het gerinkinkel der glazen af. "Binnen!" riep John Watkins met schorre stem.
De woorden floten uit schorre keel; ze drong de linker vuist in de zij, tot een steun omdat alles daar bonsde; en toch, telkens wanneer ze even had opgehouden met spreken, vond ze nieuwe dingen te zeggen want hij zweeg, keek haar aan en zweeg, keek met oogen die ook niets zeiden. Wat ben je vreemd, dorst ze eind'lijk, wanhopig. Ik?... Hoedat?... vroeg hij traag, bijna stuursch.
Ze gromden in donker gegolf langs de huizen, wier ruiten reeds hadden 't matte berusten van dingen die wachten den nacht, wier gevellijn traagde in stottring van wit, schijnbaar-beweeglijk, meehortend het schorre drijven der wolken. Er was eene aarzling in 't naadren van den avond, als wachtte de nacht met open-angstigen mond en starrende oogen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek