Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juli 2025
"Ach, als u de zaligheid kende, die wij smaken, terwijl wij Zijne bestendige tegenwoordigheid in onze harten gevoelen," zeide de gravin en lachte zalig. "Maar de mensch gevoelt zich dikwijls niet in staat zich tot deze hoogte te verheffen," antwoordde Oblonsky, die nog steeds met een lachje zijn onafhankelijkheid trachtte te verdedigen.
Schreeuwend vloog die recht op hem toe; hij herkende den langen hals en snavel, en terwijl Lewin nog mikte, flikkerde het eensklaps achter de struiken waar Oblonsky stond, de vogel vloog als een pijl naar beneden, om terstond weer omhoog te stijgen; weer flikkerde een straal en weerklonk een schot en klapwiekend viel de vogel zwaar en kletsend op den vochtigen grond. "Is het mogelijk!
"Misschien wel," zeide Lewin; "maar toch bewonder ik je grootheid en ben er trotsch op, dat mijn vriend zoo'n beroemd man is. Maar, hoor eens, gij hebt mijn vraag niet beantwoord", voegde hij er bij en zag Oblonsky met zekere spanning in de oogen. "Nu goed, goed, wacht maar, daar komen wij ook al aan toe.
Oblonsky had haar altijd schertsend het hof gemaakt en zeide haar schertsend de dubbelzinnigste dingen, daar hij wist, dat dit haar best beviel.
"Laat ons nog wat gaan wandelen; wij slapen toch niet in. Kom Oblonsky." "Hoe kan dat nu: hier blijven liggen en te gelijkertijd gaan wandelen?" zeide Oblonsky en rekte zich uit. "We liggen hier zoo lekker." "Nu, dan ga ik alleen," antwoordde Wesslowsky opspringend en trok zijn laarzen aan: "Tot weerziens, heeren! Zoodra het amusant wordt, zal ik je roepen." "Niet waar?
Toen Oblonsky aan Lewin vroeg, waarom hij eigenlijk was gekomen, was hij rood geworden en had zich over zich zelf geërgerd, dat hij het werd, want hij kon toch niet antwoorden: "Ik ben gekomen om je schoonzuster Kitty ten huwelijk te vragen," hetgeen toch het doel zijner reis was.
Slechts een van beide is mogelijk: zij ontvluchten, of hij moet zich van haar laten scheiden. Maar zoo gaat zij te gronde." "Ja, ja, zoo is het!" zeide Oblonsky met een zwaren zucht. "Deswege ben ik ook gekomen, dat wil zeggen, eigenlijk niet deswege.... Men heeft mij tot kamerheer benoemd, en ik moest hiervoor mijn dank gaan betuigen. Maar bij deze gelegenheid hoop ik ook dit te arrangeeren."
Lewin en Oblonsky waren van denzelfden leeftijd en hun vertrouwelijkheid dagteekende niet van een champagnegelag, maar Lewin was de vriend en speelgenoot zijner vroegste jeugd; zij hielden van elkander ondanks hun uiteenloopende karakters en geheel verschillende neigingen, ofschoon ieder hunner het leven, dat hij zelf leidde, voor het eenig ware en dat van zijn vriend voor een schijnleven hield, wat zoo dikwijls voorkomt bij lieden, die een geheel verschillenden werkkring hebben.
"Waarom niet? de kalatsch geurt somtijds toch zoo bizonder lekker, dat men wel eens niet zou kunnen nalaten.... Schoon is 't de natuur te dwingen Onder 's hemels strijdbanier; Maar mocht dit mij niet gelukken, 'k Heb dan toch een groot plezier." Lewin moest nu toch ook even glimlachen. "Ja, maar zonder gekheid," ging Oblonsky voort. "Denk eens door!
Landau zag haastig om en legde in Oblonsky's rechterhand een bewegelooze, vochtige, koude hand; toen trad hij dadelijk weer terug en ging in de beschouwing der portretten voort. De gravin en Alexei Alexandrowitsch zagen elkander beteekenisvol aan. "Het doet me genoegen u te zien, vooral vandaag," zeide de gravin, Oblonsky een plaats naast Karenin aanwijzende.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek