Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
"Ach neen, vergeef mij als ik u leed gedaan heb," zeide Oblonsky en reikte hem met een verlegen lachje de hand. "Maar ik moest als gezant toch aan mijn opdracht voldoen." Alexei Alexandrowitsch dacht na. "Wanneer," dacht hij, "zal eindelijk deze smaad en vernedering een einde nemen? Is het mogelijk, dat die eene fout, dat ik deze zedelooze vrouw heb gehuwd, al deze ellende heeft nagesleept?
Hij belooft in den brief een beslissend antwoord. Je kunt het zelf lezen." Anna nam met sidderende hand het telegram en las wat Oblonsky geseind had. Aan het slot stond: "Er is weinig hoop. Zal het mogelijke en onmogelijke beproeven." "Ik heb je gisteren gezegd, dat scheiding of geen scheiding mij geheel onverschillig zijn," zeide zij blozend. "Het was niet noodig het voor mij geheim te houden."
Hij zal ook wel spoedig komen." De officier met zeer rechte houding en steeds lachende oogen was een Petersburger, Gagin genaamd. Turowzin stelde ze aan elkander voor. "Ah, daar is Oblonsky ook reeds." "Ben je ook nu eerst gekomen?" vroeg deze Lewin naderend. "Goeden avond!" Bij een vischsoep liet Gagin terstond champagne komen en des vier glazen werden gevuld.
Mij dunkt...." Oblonsky viel zijn zwager snel in de rede. "Maar je zoudt mij toch groot genoegen doen," zeide hij, "als je een goed woord voor mij bij Promonsky wildet doen, zoo en passant in het gesprek...." "Ja, maar het hangt toch veel meer van Bolgarinow af," bracht Karenin in het midden. "Bolgarinow is er reeds voor gewonnen," zeide Oblonsky blozend.
Buiten het afdoen van zijne ambtsgelegenheden moest hij zich in Petersburg ook, zooals hij zich uitdrukte, herstellen van de dompige Moskousche lucht. Moskou was in weerwil van zijne cafés chantants en van zijn omnibussen toch gelijk aan een stilstaand water. Dat gevoelde Oblonsky bij elke gelegenheid.
"Maar haar positie in de wereld is eene onmogelijke," ging Oblonsky voort, hem weder met de hand aanrakend, alsof hij overtuigd was, dat zulk eene aanraking zijn zwager zou verteederen: "Haar toestand is ondragelijk en kan slechts door u worden verlicht, en je verliest daarbij niets. En dan heb je het haar ook beloofd." "Te voren! Dat was een vroegere belofte!
Den geheelen dag bleef Anna thuis, dat wil zeggen bij de Oblonsky's, en ontving niemand. Er kwamen eenige bekenden, die van haar aankomst hadden gehoord, maar zij bleef bij Dolly en de kinderen. Zij zond een briefje naar haar broeder, dat hij dien dag in elk geval thuis moest komen eten. "Kom! God is barmhartig, Hij zal u helpen," had zij geschreven. Oblonsky at dien middag ook thuis.
Wat zou je u in zulke spoorwegzaken met dien Jood inlaten!? Zooals je wilt, maar het is iets afschuwelijks!" Oblonsky had hem daarop niet geantwoord, dat het een levensvatbare zaak was, maar hij had geantwoord: "Ik heb geld noodig, ik heb niet genoeg om te leven." "Je leeft toch?" "Ik leef, maar de schulden...." "Wat zeg je? Schulden? Vele?" had Bartujansky deelnemend gevraagd. "Zeer veel.
"Neen, Alexei Alexandrowitsch," riep Oblonsky uit en sprong op. "Dat kan en wil ik niet gelooven! Zij is zoo ongelukkig als slechts een vrouw zijn kan, en je kunt haar onmogelijk weigeren aan zulk...." "Men kan slechts beloven wat mogelijk is. Vous professez d'être un libre-penseur maar ik, als een geloovig mensch, kan in zulk een gewichtige zaak niet tegen de Christelijke geboden handelen."
Lewin zuchtte zonder te antwoorden. Hij dacht aan zijn eigen aangelegenheden en hoorde niet eens, wat Oblonsky sprak. Deze bespeurde dit. Beiden gevoelden dat, hoewel zij vrienden waren en te zamen gegeten hadden, wat hen nader tot elkander had moeten brengen, ieder toch slechts aan zijn eigen zorgen dacht en zich weinig om die van den ander bekommerde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek