United States or New Zealand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Mientje, mag 'k jou nog 's 'n sandwich presenteeren? Hemel, ik dank je wel, ik heb er geloof ik, al vijfentwintig gegeten.... Excusez du peu! Ik moet ook trouwens naar huis. Hemel, 't is al half zes. Hemel! 't is al half zes! riepen Gerrie en Emilie.
De meid bracht het dus bij Mevrouw Van Koorde, die de boven-voorkamer als woonkamer gebruikte. »Binnen,» zei Mevrouw, toen Mientje had aangetikt. »Mevrouw, hier is een mandje van den looper. 't Kost een dubbeltje vracht, Mevrouw.» »O, ziehier het geld. Zet het mandje maar hier op de tafel.» Mientje gehoorzaamde. »Zeker van mijn broeder,» zei Mevrouw. »Wat kan hij mij te sturen hebben?
»Mientje, hier houd ik het niet langer uit o foei, ze zitten me op mijn hoofd, en ah bah, daar kruipt er een in mijn mouw. Mientje, hu, hu, haal dat beest er uit! Haal het er uit, zeg ik!» »Ik durf niet, dat durf ik niet!» En op een draf, met haar boezelaar over het hoofd, nam Mientje, schreiende van schrik, de vlucht, de kamer uit en naar beneden.
Er kwam echter hulp van een anderen kant. Simon de Jood had zich, bij de eerste woorden van Andries, met een angstig gelaat naar een der hoeken van het voorhuis teruggetrokken en was, toen de twist hooger begon te loopen, langs den muur naar de toonbank geschoven, waar hij aan Mientje, die, ofschoon aan dergelijke tooneelen waarschijnlijk gewoon, eenigszins onthutst keek, eenige woorden in 't oor had gefluisterd.
Mientje zette zich dadelijk in postuur om aan het verzoek te voldoen: en de onbekende bleef met de armen over elkander geslagen voor de toonbank staan, zonder te bespeuren, dat hij het voorwerp der beschouwing was van al de aanwezigen, maar vooral van mij, die nog altijd stond te wachten op het geld, dat ik terug moest hebben.
»Zeker, man, maar het is haast te mooi om te gelooven, en Mientje is pas 4 en mag zoo ver op reis!« »Ja, ja! ze begint vroeg; maar het is uit liefde voor Oranje, vergeet dit niet; die liefde is jou toch aangeboren? Alle Veersche menschen zijn Oranjeklanten niet waar? En dat wil wat zeggen, al de inwoners van zoo'n groote stad!«
Dies zij mijn gaaf vergroot. Ik weet geen beter maar In acht en twintig jaar! Dag Groomoe! ik filiciteer u met ons Pinsesje! daarmee stapte Mientje op de vriendelijke oude toe; met haar vader en moeder kwam ze naar gewoonte Zondags op de koffie. »Wel liefje, dat is goed. Heb je al Oranje-muisjes geproefd?« »Ja Groomoe!« »Wil je ze vandaag ook nog?«
Ja, zelfs vele dagen daarna werd Mevrouw telkens nog opgeschrikt door de onverwachte verschijning van een meikever, die haar onmiddellijk de vlucht deed nemen naar Mientje, maar deze was niet te bewegen, om hem te vangen.
Eva de Bruin bleef nerveus doorgichelen, Emilie gaf Max gelijk, Mientje en Gerrie praatten samen: Was dat nou zoo erg? 'n grap! Ja, wèl erg, ze moesten zoo iets op Eleonore niet zeggen. Nou, juist, omdat d'r geen schijntje van waarheid in is.... Max' lippen beefden nog van plotselinge ontroering; hij hoorde het gekakel wel om zich heen, maar hij nam er geen notitie van.
De trams rijden, dus we zullen in een uur of drie misschien vier dien tocht wel zonder al te groote vermoeienis volbrengen. Vader is kras genoeg om mee te gaan, maar die houdt Moeder gezelschap, die hier van avond op Mientje komt passen; zóó heeft Vader het met mij afgesproken, wat dunkt jullie daarvan?«