Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
Ze merkte niets, vervuld als ze was van wat ze hem nu vertellen zou, van dat oogenblik, dat ze het verbond met den eenen man verbrak om een nieuw met een ander te sluiten. Ze begon daarom kalm, alsof ze hem om geduld wou verzoeken; 't zou een lang en ernstig verhaal worden: "Ja, lieve Mordtmann! ik ben van mijn man heengegaan en ben bij je gekomen; maar eerst is er nog iets anders."
Toen we opstonden en uit het licht der kaars gingen, merkte ik op, dat hij het tienroebelbiljet, 't welk hij gedurende het geheele voorafgaande gesprek in de hand gehouden had, weer in den zak schoof, maar zòò dat ik het niet zien zou. Hij sprak nog steeds door; hij voelde dat hij zich nog zou kunnen oprichten, als hij een mensch had, zooals ik, die medelijden met hem had.
Zouden wij nu toch gelijk gehad hebben toen hun tronie ons zoo weinig aanstond? zeide Cascabel. Maar wat voor reden zouden zij hebben om ons in den steek te laten? merkte Jan op. Zeker om ons eene leelijke poets te bakken. Maar wat hebben zij er aan om van ons van daan te loopen? Ja, wat hebben zij daar aan?... Wacht eens, misschien kunnen wij er gemakkelijk genoeg achter komen!
De door Schaunard voorgestelde omelette soufflée werd na zorgvuldig onderzoek afgestemd, evenals de witte wijnen, waartegen Marcel in verzet kwam in een krachtige improvisatie, die zijn oinologische kennis duidelijk aan het licht bracht. "De eerste plicht van een wijn is rood te zijn," riep de kunstenaar uit; "laat me met rust met jullie witte wijnen." "En de Champagne dan?" merkte Schaunard op.
MEVR. LINDE. Dus moest je het wel vinden op je eigen uitgaven, arme Nora? NORA. Ja natuurlijk. Ik was er dan ook het naaste aan toe. Telkens als Torwald mij geld gaf voor nieuwe japonnen of zoo iets, gebruikte ik nooit meer dan de helft; kocht altijd de eenvoudigste en goedkoopste dingen. Een waar geluk is het dat alles mij zoo goed kleedt, zoodat Torwald er niets van merkte.
Rob dankte Li voor zijn welwillende beschikkingen. Hij voelde inderdaad nu en dan wel een soort van heimwee naar huis, naar zijn schoolkameraden, naar zijn fiets en zijn voetbal; maar hij merkte toch ook dat dit gevoel langzamerhand minder werd.
Het was halfdonker in ons verblijf en ik bootste de stem van vader Juan na, zoodat zij mij niet herkenden. Wel waren zij eenigszins verwonderd, nu twee personen te vinden, maar Lamela, die dat merkte, voorkwam hen. Hij zei, dat hij een kluizenaar was uit Aragon, maar zijn woning had verlaten, om den eerbiedwaardigen broeder Juan, die oud werd, gezelschap te blijven houden.
OSWALD. In 't begin dacht ik dat 't niets anders was dan de gewone hoofdpijnen, die mij zoo geplaagd hadden in den tijd van mijn groei. MEVR. ALVING. Ja, ja.... OSWALD. Maar dat was zoo niet; dat merkte ik al gauw. Ik kon niet meer werken.
Toen hij even omkeek, zag hij, dat er iets van den wagen druppelde; hij onderzocht en merkte, dat er een vat leeg was. »Ach, ik arme man!« riep hij. »Nog niet arm genoeg,« zei de musch en zij vloog op den kop van het eene paard, en pikte het de oogen uit.
"Ik weet niet of Gerrit wel heel Hateling-achtig is," merkte mijnheer Witse aan. "Hé, waarom zou Gerrit niet Hateling-achtig zijn?" vroeg mevrouw; "'t is een heel aangenaam jongmensch, en ik vind het zoo'n knap uiterlijk; jongens, 't is zoo'n knap uiterlijk. Je moet denken: Hateling-achtig? Van wien van onze jonge menschen houdt Gerrit nu eigenlijk?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek