Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 oktober 2025
Want hoe gaarne de witte wiven ook jonge knapen rooven, zij wisten, dat geen harer hun kwaad wilde doen. Soms zelfs daalden zij in den kuil, en plukten er bloemen. Dan gleed meermalen de oudste der witte wiven spiedend langs hen heen, de klauwen uitgestrekt als een kat, die aangevallen wordt, doch wanneer zij dan onder elkander lachten, vloog de witte wive weer verder.
Hij betale, hij betale! schreeuwde Tonia. En jammerend zuchtte hij: Ik ben arm, laat mij gaan. En iedereen, tot zelfs de rechters, dreef den spot met hem. Toen veinsde hij te weenen om het volk te vermurwen. Maar de vrouwen lachten.
Hij was opgetogen met een mooi rapport thuis gekomen en vader en moeder waren ook heel blij. "Nu!" zei moeder. "Wat dunkt u, vader, zoo'n flinke jongen mag wel eens een extra'tje hebben." "Ja, zullen we het dan maar doen?" vroeg vader lachend. "Wat doen," zei Tony en keek van vader naar moeder, maar zij lachten en zeiden nog niets. "Watte, moesje?" vleide zus.
Vroolijk lachten aan de kust van Malmö de witte huisjes, schemerend tusschen het groen van bosschen en parken. Zweden's bekorende liefelijkheid neemt onmiddellijk den vreemdeling voor zich in. Hoe verrukkelijk is niet de ligging van hare hoofdstad, het Venetië van het Noorden! Doch geheel gaat die vergelijking niet op.
En droefgeestig dacht hij aan Nele. Wat was uwe misdaad? vroegen zij, terwijl zij haren dans staakten. Ik durf het niet zeggen, daar ze zoo groot is, sprak hij. Bij mij, mijne hertjes, is niemendal klein. Zij lachten en vroegen waarom hij aldus moest reizen met den pelgrimsstaf, den bedelzak en de oesterschelpen?
"Dan gebeurde het, dat Natalie Petrowna of ik iets grappigs zeiden, zoodat tante begon te lachen, waarmede Natalie Petrowna dadelijk instemde. En de beide oudjes lachten nog lang, soms zonder dat zij wisten waarom. Zij lachten als kinderen, omdat zij iedereen liefhadden en het hun goed was.
Ik moet zeggen, dat de Perzen altijd goed en geduldig waren bij onze vergissingen en nooit lachten om onze zwakke pogingen tot het voeren van een gesprek. Ongelukkig moesten wij, juist toen we wat op weg raakten met Perzisch, weer een nieuwe taal leeren, zoodat we ons Perzisch weer grootendeels vergeten hebben.
Onze drie vrienden eindelijk gaven zich met alle vreugde over aan dat bekoorlijke geheimzinnige, eigen aan een tocht door een nagenoeg onbekend land; zij praatten druk en lachten overluid over het vreemde, dat men zou zien, over de genoegens der reis en bovenal over de aanstaande avonturen.
Van Peking af tot hier toe hadden wij nooit in een hotel of restauratie een tweede ontbijt aan tafel gebruikt; wij hadden het óf op de auto verorberd óf het geheel vergeten. Wij waren blij, bijna kinderlijk blij. Het weêr werd ongunstig, het begon te regenen, maar het weer kon ons nu niets meer schelen, wij lachten er wat over; de regen zou ons nu niet meer ophouden.
Nu, Tieka en Hedwig lachten ook en toen de trein te Edinburg stilstond en de kinderen afscheid moesten nemen, zei Tieka levendig: "Hè, ik hoop hartelijk dat wij elkaar nog eens weerzien!" Chester.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek