United States or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Alles eindigt in een langen kreet van bovenmenschelijke smart. De Witte Wive van Lochem In de diepte van een kuil, even-gaans van Lochem, dichtbij de Koerbelt, waren eens drie witte wiven, die zusteren geleken in leelijkheid, met ontvleesde armen, en lange, grijze, dunne haren. De oogen lagen diep, en de tanden kwamen uit als bij een geraamte.
"De witte wive wil ook niets houden .... Een stuk van den aarden schotel, dien wij haar gegeven hebben." "Vreemd, dat die heel is gebleven," peinsde de Scholte, en hij nam de scherf op, en hield ze in de hand. "Wat is die zwaar." Johanna trok hem aan de mouw. "Kom ... vader ... laten we weer in huis gaan ... het is koud buiten." De lamp brandde. De Scholte had de scherf in zijn hand.
Was zijn paard oud? In den meester was moed, in het dier angst. Vooruit .... Hij voelde al even haar klauwen langs den nek schrammend toen hij 't erf van Lodink's hoeve op-reed. Een hard voorwerp suisde hem na. De witte wive holde naar den kuil terug. "Hoezee!" riep de Scholte. Moeder Christine zeide niets haar voorhoofd bestond alleen maar uit rimpels.
Met vermetele kracht wierp hij het spit naar beneden, en riep met forsche stem: "Wit wit wit Hier komt een ijzeren spit." Woest ijlde Bles den berg af. Uit den kuil steeg de witte wive, haar klauwen uitgespreid, den mond wijdgeopend en onmiddellijk was ze achter den ruiter. De stormwind stak op en sloeg het graan naar beneden; de takken der boomen kraakten.
De witte wive was zóó dicht bij Herbert, dat hij haar adem gevoelde. O! als haar scherpe klauwen hem grepen. Hij zette 't paard tot meerder drift aan. "Hahaha," gierde de witte wive, "Herbert je kunt me niet ontkomen. Voor 't huis van den Scholte zullen mijn klauwen je hebben. Ik zal me wreken, zooals ik me nog nooit op een menschenziel gewroken heb.
In haar geest was de donkere schaduw ... angst en verlangen, om weder op de bergen te mogen zijn, overheerschten haar nu. Soms gleed zachtjes een witte wive langs de boerderij als ze zoo op den drempel stond even wachtende. Dan strekte de vrouw de armen naar haar uit, en de woorden, die verlossing en vloek zouden brengen, drongen zich naar lippen. Waarom zij ze niet zeide?
Eensklaps stiet hij een juichkreet uit. "Die aarden schotel ... die aarden schotel ... is van goud. Dat is 't huwelijksgeschenk van de witte wive. Ze heeft je eerst nog wat vrees willen aanjagen, maar dat was haar wraak Jongen ... Herbert ... je bent rijker dan de Scholte Lodink ... en rijker dan Albrecht." Dit zeide de oude man, en hierbij keek hij schalksch zijn vrouw aan.
Ik heb althans getracht ook de wijze van behandeling dezer "waarheids"-sagen anders te doen zijn dan de door het volk verdichte, en ze vooral den klank der werkelijkheid te laten behouden, zooveel dit doenlijk is. Een "witte wive" als hulp voor twee verliefde jongelui!
Want hoe gaarne de witte wiven ook jonge knapen rooven, zij wisten, dat geen harer hun kwaad wilde doen. Soms zelfs daalden zij in den kuil, en plukten er bloemen. Dan gleed meermalen de oudste der witte wiven spiedend langs hen heen, de klauwen uitgestrekt als een kat, die aangevallen wordt, doch wanneer zij dan onder elkander lachten, vloog de witte wive weer verder.
Daarom is mij de figuur der Lochemsche witte wive wel een weinig vreemd en ware zij minderbelangrijk geweest deze objectieve tegenzin hadde mij ertoe geleid, ze te verzwijgen. Evenals "Hoe Eenrum, Mensingeweer, Obergum en Winsum een naam kregen" een uiting van den volkshumor. Verhaal meteen allegorische beteekenis. Zie voor aanteekeningen op de "Witte Wiven" aanteekeningen hierboven.
Woord Van De Dag