Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
De jonghelinc: O edel wijf, dies moetic mi Ewelijc van u beloven; Maer nemmermeer en willic hoven Met eneghen wive die nu leeft Ofte die de werelt binnen heeft, Ic en sal tierst, bi Tervogan, Den vader kinnen, die mi wan, Ende oec die moeder, die mi droech. O roede mont, ic hebbe ghenoech Hier ghelet ic wille gaen varen.
Ze zagen haar nevel in een oogwenk verdwijnen, en, als ze huiswaarts gingen, joeg de witte wive krijtend aan den horizon, sneller dan een paard. Daarom hadden Herbert en zijn zuster Aleid geen angst voor de witte wiven, al waarschuwde hun buurmeisje Johanna, de dochter van Scholte Lodink, hen voor hun moed.
Vrient, daer moet ic meer van horen: Ic bits u, secht mi, hoe was si gheheten? Vrient, die waerheit seldi weten: Si es gheheten Sanderijn, Si en mochte niet noyaelder sijn, Noch bat ghemaect van haren live. Si en gelijct ghenen wive, Die hier in den lande gheseten si; Want si es scone ende goet daerbi.
Hij besloot stil en sluw in zichzelf, om 't haarspit van verre te slingeren dan wilde hij wel eens zien, of de witte wive hem zou vangen, en of hij niet 't allereerst aan de hoeve van den Scholte zou aankomen. Herbert dacht niet zoo verre. Hij had maar een ouden knol, en hij begreep wel, dat hij met alle macht had te rijden, om niet in de wive's macht te vallen.
Misschien dacht ze wel aan den eersten dag, dat ze weer tehuis was gekomen, of misschien was het toch wel vrees, om haar kind alleen te laten. De witte wive gleed verder gleed langs het hek over de sloot gleed in de nevelen van den avond werd één met de onwezenlijkheid. Als de man een uur later in de hoeve kwam, zag hij zijn vrouw als steeds bij 't haardvuur zitten.
Sta maar stil met je paard dat is te oud voor zulk een wedloop. Albrecht, die een vurig ros heeft gekocht, heeft het zelfs niet gewaagd met mij te wedijveren. Halverwege is hij omgekeerd." Als de witte wive geloofde, dat zij hem met deze woorden zou tegenhouden, vergiste zij zich. Neen, integendeel ... dat Herbert hoorde, hoe Albrecht had gefaald, gaf hem reeds de macht van den overwinnaar.
Klankloos antwoordde ze, 't hoofd gebogen, de handen naar den grond gestrekt: "Ik weet het, witte wive. Laat het gauw zijn." Eenige dagen later was een van de knechten aan het werk, bezig met garven te vleien. Hij bemerkte niet, dat het varken kwam aanwaggelen, tot het dichtbij was, en aan het koren rook. Hij schopte het ... even later was 't dier terug.
Als zij de groeve waren genaderd, moesten zij beiden een haarspit in den kuil werpen, en wie dan natuurlijk elk door een witte wive achtervolgd 't eerst aan de boerderij van den Scholte zou aankomen, werd Johanna's man. Nu kon moeder Christine laten zien, dat Albrecht even versaagd was als Herbert. Zoowel Herbert als Albrecht, hoorden zijn besluit rustig aan.
Ze kwamen dichter- en dichterbij, zoodat er geen enkele uitweg voor de vrouw bleef Alles was donker, behalve de witte wiven. Angstig riep de vrouw haar man, doch deze hoorde haar niet. De witte wive, die haar de hand op den schouder had gelegd, sprak: "Waarom ben je zoo bang ga met ons op de bergen dansen." "Ik wil niet meegaan," riep de vrouw uit. "Jullie zijn slecht, dat weet iedereen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek