Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juni 2025
Ze zagen haar nevel in een oogwenk verdwijnen, en, als ze huiswaarts gingen, joeg de witte wive krijtend aan den horizon, sneller dan een paard. Daarom hadden Herbert en zijn zuster Aleid geen angst voor de witte wiven, al waarschuwde hun buurmeisje Johanna, de dochter van Scholte Lodink, hen voor hun moed.
Albrecht zat naast haar, en 't woord "Herbert" was in zijn bewustzijn gelijk een vloek, terwijl hij 't mooie, jonge meisje aankeek. Hij haatte de dapperheid. 't Leek hem, of Scholte Lodink hem minachtte, daar hij Herbert prees. Was hij eigenlijk minder dan Herbert? Hij kon met zijn geld koopen, wat hij wilde en wat was Herbert?
Moeders, die willen koppelen, zijn slim en dom tegelijkertijd. Ze kon er ook niets aan doen, dat er weinig over politiek werd gesproken, dien avond. Want er was met Herbert iets vreemds gebeurd, en Scholte Lodink wist het te verhalen. Herbert's naam werd meer genoemd dan het de vrouw van den Scholte lief was, en haar dochter zat te luisteren, of ze engelenmuziek hoorde.
Wat deed het ertoe, of iemand in den Wittewijven-kuil daalde dat durfde Albrecht ook. Als 't daarom te doen was of er in het leven niet nog heel wat anders kwam kijken! Wel twee uur ratelde ze zoo door, van 't een naar 't ander, van 't ander naar 't een, en het scheen Scholte Lodink toe, of hij er zelf buiten adem van geraakte. Eindelijk lukte 't hem, haar stop te zetten.
Scholte Lodink, een oud soldaat, schertste, terwijl hij met de vuist op tafel sloeg: "Als dat eens waar was dat ze man en vrouw waren in Barchem zouden er geen twee gevonden worden met meer rijkdom." En zijn vrouw Christine lachte witjes. "Maar" riep eens Scholte Lodink uit, "ze moeten niet gedwongen worden.
Eensklaps stiet hij een juichkreet uit. "Die aarden schotel ... die aarden schotel ... is van goud. Dat is 't huwelijksgeschenk van de witte wive. Ze heeft je eerst nog wat vrees willen aanjagen, maar dat was haar wraak Jongen ... Herbert ... je bent rijker dan de Scholte Lodink ... en rijker dan Albrecht." Dit zeide de oude man, en hierbij keek hij schalksch zijn vrouw aan.
Geld had geen macht, de wereld was als een weide, waarop men slechts kransen had te vlechten. Wie slecht was, mocht niet medespelen. Ineens begrepen zij het beiden, dat het maar een droom was. 't Leven was wreed, en moeder Christine had ook nog wat in te brengen! Scholte Lodink kwam met zijn plan voor den dag. Moeder Christine had gezegd, dat Albrecht even moedig was als Herbert.
En als Herbert met Johanna zou trouwen dan wist Albrecht een goeden zet. Dan zou hij de man voor zich laten werken, en hij zou hem 't leven zuur maken. Zijn plannen stonden vast, toen hij afscheid nam. Maar hij liet niets merken. Zelfs Scholte Lodink wist niet, wat hij in 't schild voerde De arme Scholte Lodink!
Toen zweeg Scholte Lodink. Hij knikte even zijn dochter toe, en wendde zich vervolgens naar Albrecht. Wilde hij den jongen man iets zeggen? Zijn dichte wenkbrauwen had hij hoog opgetrokken, er lagen rimpels in 't voorhoofd, en diepe groeven om den mond. Na zijn verhaal was 't gesprek tusschen moeder Christine, Johanna en Albrecht slechts traag.
Ze klemde de lippen op elkaar, tot haar mond de nauwe gleuf van een spaarpot geleek: er kon nog wel wat in, maar eruit kwam niets meer. Haar woorden hadden den Scholte Lodink op een denkbeeld gebracht. Den volgenden dag, toen hij met Johanna over 't veld ging, vroeg hij haar ronduit: "Wien mag je liever lijden, Herbert of Albrecht?" Zij bloosde om de plotselinge vraag.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek