Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juni 2025
En, tot zijn vader, met stugge vastberadenheid: Papa, 't een of 't ander, zei hij. Ofwel zooals ik zeg; ofwel ik met haar weg! Meneer Bollekens vader slaakte een wanhoopskreet. Maar wat zullen de koetsier en de keukenmeid daarvan zeggen? kreunde hij, reeds wankelend. Dat is al allemaal geärrangeerd; alles in orde, verzekerde de zoon.
Mesty, die alles nauwkeurig had gadeslagen, wendde zijn oog naar onzen held, die nog altijd zijn gelaat bedekt hield. "Ik ben maar blij, dat hij dit ten minste niet gezien heeft," mompelde Mesty. "Wat gezien?" riep Jack uit. "Dat de haaien ze allen opgegeten hebben." "O 't is vreeselijk, 't is gruwelijk!" kreunde onze held.
"Deze heeft stellig zijn portie," hernam Jack met een ruk aan het lijk van den schipper, "en de kerel, dien jij geraakt hebt, heeft een gat in zijn borst als een vuist. Nu de derde," vervolgde hij, terwijl hij over den dwarsbalk stapte "die is zeker ook om zeep. Wel vriend, ben je dood?" vroeg Jack en bekrachtigde zijn vraag met een schop tegen de ribben. De man kreunde.
Vook zat hem dicht op de hielen en toen hij hem op zeer groote hoogte naderde, sloeg hij hem heftig met zijn knots en brak zijn beide vleugels. De Zmay van Yastrebatz viel snel als een steen ter aarde, waar hij zich als een slang kronkelde en deerniswaardig kreunde. "Dat zoo elke held gestraft worde, die zijn geheimen aan zijn minnares toevertrouwt!" kermde hij.
Hij at niet, kreunde maar en dronk soms wat koffie en cognac. Het werd mij in dat huis steeds ongemoedelijker, tot ik den derden dag van zijn ziekte eens weer in zijn slaapkamer kwam en niet wist of ik lachen of huilen moest.
Zijn groote oogen schenen als de zon en de maan, terwijl hij luide kreunde: "Ik ben ziek en heb pijn." Toen Raiko en Tsuna naderbij kwamen, herkenden zij de afgebroken punt van het zwaard, die uit het monster uitstak. De helden trokken het schepsel toen uit zijn hol en hakten zijn hoofd af.
O! kreunde zij steeds. Zij weende, zij snikte, zij bracht het portret aan heure lippen. Het versmade proefje was haar grootste schat geworden, en eeuwig zou zij het met zich dragen, eeuwig, eeuwig! Het was het eenige wat haar was overgebleven van haar groot geluk, dat haar uit de vingeren was geglipt, als een dierbare vogel, die haar slechts een leelijk veêrtje had achtergelaten.
"Niet dood?" kwam 't bevend van Anna's bleeke lippen. "Hij moet er bewusteloos gelegen hebben tot den nacht, ging de boer voort. De koele dauw en de koude hebben hem weer tot zich zelven gebracht. Toen is hij naar huis kunnen geraken. Zijn heel gezicht was opgezwollen en 't haar stond stijf van 't bloed." Anna ging weg. In de keuken barstte zij uit in tranen. "Het is mijn schuld" kreunde zij.
Hij richtte zich met moeite en onder veel steenen en kreunen overeind, keek naar zijn heer om en zei met matte, klagende stem: "Och, och, dat hebben wij er nu van, gestrenge heer!" "Wat wilt gij van mij, Sancho?" vroeg Don Quichot op even flauwen en klagenden toon. "Ach, ach, wat hebben we daar een pak gekregen!" kreunde Sancho Panza. "Ik ben heelemaal tot stokvisch gebeukt."
Het was niet van vrouwestem.... En met een wending van den weg werd zichtbaar een kar, getrokken door een armzalig paard en dat een dwerg geleidde. Het paard waren ooren en staart af gesneden en in de kar lag een half naakte ridder, gebonden handen en voeten en hij was het, die kermde en kreunde... De Kar! riep Gwinebant, hevig ontsteld. De Kar! riep ook Lancelot in grootste ontroering.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek