United States or Isle of Man ? Vote for the TOP Country of the Week !
Het hing slechts af van twee ministers, eene dame en twee Joden, en deze allen, ofschoon zij reeds voorbereid waren, moest Oblonsky in Petersburg bezoeken. Buitendien had hij ook zijn zuster Anna beloofd Karenin tot het geven van een beslissend antwoord ten opzichte van de van hem verzochte echtscheiding te brengen. Derhalve vroeg hij van Dolly vijftig roebel en reisde naar Petersburg.
Van daar reed Stipan naar den Ochotny Rjad, zocht zelf de visch en asperge voor de middagtafel uit en om twaalf uur was hij bij Dusseau, waar hij bij drie personen, die in het logement hun intrek hadden genomen, bezoeken had af te leggen, namelijk bij Lewin, die zooeven van een reis in het buitenland was teruggekeerd, dan bij zijn nieuwen chef, die juist was aangekomen om zijn hoogen post te aanvaarden en die Moskou wenschte te leeren kennen, en eindelijk bij zijn zwager Karenin, dien hij bepaald ontvoeren wilde voor het diner.
"Daarvan, daarvan spreek ik niet," viel Karenin hem met onwil in de rede: "Maar ik heb wellicht iets beloofd, wat ik niet beloven mocht." "Je wilt dus herroepen, wat je beloofd hebt?" "Ik heb nimmer een belofte verbroken, als het mogelijk was ze te vervullen. Maar ik wensch, dat men mij tijd laat om te overleggen, in hoever het mogelijk is, wat ik beloofd heb...."
Evenwel was zijn liaison door de geheele stad bekend; allen wisten meer of minder van zijn verhouding tot mevrouw Karenin. De jonge mannen benijdden hem er om, te meer, daar Karenin zulk een hooge maatschappelijke positie innam en derhalve deze liaison in de groote wereld des te meer opzien baarde.
Betsy wenkte hem met een doek. De officier bracht de tijding, dat Wronsky ongedeerd was gebleven, maar dat zijn paard den rug had gebroken. Toen Anna dit hoorde, ging zij haastig weer zitten en bedekte het gelaat met den waaier. Karenin zag, dat zij weende. Zij kon noch haar tranen, noch zelfs een zucht, die uit haar borst oprees, weerhouden.
"Hij zal u steunen. Hij zal u helpen!" In deze woorden openbaarde zich een ontroering over eigen verheven gevoelens en een mystieke stemming, die zich sedert kort in Petersburg deed gelden en die Karenin anders voor zeer overtollig hield; maar nu was het hem toch aangenaam ze te hooren. "Ja, u heeft gelijk! Ik ben zwak, ik ben vernietigd! Van alles heb ik niets vermoed en ook nu begrijp ik niets."
Maar in de eerste oogenblikken was zij zich zoozeer haar schuld tegen u bewust, dat zij niet alles rijp heeft overlegd, maar zij kon ook niet alles overleggen...." "Anna Arkadiewna's leven kan mij niet interesseeren," viel Karenin hem met opgetrokken wenkbrauwen in de rede.
Gedurende den tijd, dat Karenin gouverneur eener provincie was, bracht een tante van Anna, een rijke en aanzienlijke dame dezer provincie, haar nicht met den gouverneur, die toen reeds niet jong meer was, te zamen en bracht hem tot zulk een verhouding tot haar, dat hij zich verklaren of de stad verlaten moest. Alexei Alexandrowitsch had destijds lang gewankeld.
Nadat Karenin met zijn ambtsbezigheden, waarvoor hij naar Moskou was gekomen, den geheelen voormiddag was bezig geweest, ging hij een brief zitten schrijven aan zijn advocaat. Zonder aarzelen gaf hij hem volmacht om geheel naar zijn eigen inzicht te handelen. Hij legde in dit schrijven drie brieven van Wronsky aan Anna, welke hij in haar portefeuille had gevonden.
Dit was het eerste woord, dat de geest des leugens haar ingaf: "Nu rijden wij samen naar den wedren jammer, dat ik al met Betsy afspraak heb gemaakt! Zij zal mij namelijk afhalen...." Bij het hooren van dezen naam fronste Karenin het voorhoofd. "O, ik wil de onafscheidelijken niet scheiden," antwoordde hij op zijn gewonen ironischen toon: "Ik ga met Michaël Alexandrowitsch.
Woord Van De Dag