Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juli 2025
"Hoor dan mijn gevoelen," zeide Stipan met hetzelfde verzachtend, honingzoet lachje als te voren tot Anna; en dit goedhartig lachje werkte zoo overtuigend, dat Karenin al zijn eigen hulpeloosheid begreep en, zich geheel aan hem onderwerpend, bereid was alles te gelooven, wat Stipan zeggen zou. "Zij zelf zal het nimmer uitspreken." ging deze voort.
Stipan Arkadiewitsch wist, dat, als Karenin daarvan begon te spreken wat zij dachten en deden, degenen, die over zijn hervormingsplannen te beslissen hadden, en de oorzaak van alle gebreken in Rusland waren, hij dan gewoonlijk schielijk ten einde was. Inderdaad zweeg Alexei Alexandrowitsch nu, en begon nadenkend in zijn manuscript te bladeren.
Maar Karenin greep zijn hand en zeide: "Wat ik u bidden mag, hoor mij aan. Het is noodzakelijk. Ik moet u de gevoelens verklaren, die mij nu leiden en die mij in de toekomst leiden zullen. U moet ten mijnen opzichte niet in dwaling vervallen. U weet, dat ik tot echtscheiding was besloten en deze zaak reeds had ingeleid.
Op den hoek van het trottoir stond Stipan Arkadiewitsch in een korten modernen paletot, een kleinen scheefstaanden hoed op, met zijn witte, blinkende tanden tusschen de roode, tot lachen geopende lippen; hij stond daar vroolijk, jeugdig en schitterend en zijn roepen klonk zoo dringend en hardnekkig, dat Karenin wel moest ophouden.
De Franschman sliep of deed alsof hij sliep en maakte, terwijl zijn hoofd tegen den stoel lag gezonken, met zijn afhangende hand zwakke bewegingen, alsof hij iets vangen wilde. Karenin stond op, trad naderbij en legde zijn hand in die van den Franschman. Ook Oblonsky was opgestaan en de oogen wijd openend om zich wakker te houden, zag hij nu den een dan den ander aan. Was dat alles werkelijkheid?
Deze en andere gedachten vlogen haar door het hoofd; maar zij stond er niet bij stil. In het diepst harer ziel lag eene andere, nevelachtige gedachte, die haar alleen belang inboezemde. Met de gedachte aan Karenin verbond zich bij haar de herinnering aan den tijd van haar laatste bevalling, toen het gevoel: "ach, waarom ben ik niet gestorven?" haar niet verliet.
In weerwil van alles, wat hij gezien had, veroorloofde Karenin zich toch niet Anna's oogenblikkelijken gemoedstoestand in overweging te nemen. Voor hem bestond slechts haar uitwendige houding en gedrag. Hij had gezien, dat zij zich ongepast had aangesteld en achtte zich verplicht haar daarop opmerkzaam te maken. Het werd hem echter zeer zwaar, haar slechts dat en niet meer te zeggen.
"Ik ben in deze dingen niet onverschillig, maar verkeer in afwachting," zeide Oblonsky met zijn zachtste stem; "ik geloof, dat in dit opzicht mijn uur nog niet is gekomen." Alexei Alexandrowitsch en Lydia Iwanowna zagen elkander aan. "Wij kunnen niet weten, of het uur is gekomen of niet," zeide Karenin gestreng.
Serëscha en de portier stelden veel belang in den verbonden beambte, die er al zevenmaal geweest was om Karenin iets te verzoeken. Serëscha had hem eens in den gang aangetroffen en gehoord, hoe hij den portier smeekte hem toegang te verschaffen, daar hij anders met zijn kinderen ellendig moest omkomen.
"Ware ik een Romeinsche geweest, ik zou voor den circus niet gegruwd hebben." Anna antwoordde niet. Zonder den tooneelkijker neer te leggen zag zij slechts naar één plaats. Op dit oogenblik ging een hoog militair persoon voorbij. Zijn gesprek afbrekend, stond Karenin eerbiedig op en boog zich diep. "U neemt geen deel aan den wedstrijd?" schertste de militaire autoriteit.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek