United States or Brunei ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Vorstin Elizabeth Fedorowna Twerskaja." antwoordde de bediende met een snert van glimlach, die Karenin niet beviel. Het bezoek der vorstin, van wie hij volstrekt niet hield, was hem onaangenaam en hij begaf zich daarom naar de kamers der kinderen. In de eerste kamer lag Serëscha over de tafel gebogen en teekende onder vroolijk gebabbel.
Karenin lachte weemoedig, zag zijn zwager aan en zonder te antwoorden ging hij naar de schrijftafel, nam een begonnen brief op en reikte dien Stipan over. "Ik denk er onophoudelijk aan," zeide hij daarbij, "en ben reeds begonnen het schriftelijk uiteen te zetten, omdat ik dacht, dat dit beter was, want mijn tegenwoordigheid windt haar op."
"Hier is maar dit eene te bedenken: of een der echtgenooten weer trouwen wil. Zoo niet, dan is alles zeer eenvoudig," ging Stipan voort, terwijl hij zich meer on meer van zijn bevangenheid losmaakte. Karenin mompelde met opgewonden gelaat iets bij zich zelf, maar antwoordde niet. Alles, wat zijn zwager zoo eenvoudig voorkwam, had hij zich zelf reeds zoo dikwijls gezegd.
"Neen, dat kan zoo niet blijven," zeide Karenin vastbesloten bij zich zelf, toen hij van het bed zijner vrouw in zijn kabinet was teruggekeerd.
"Honny soit, qui mal y pense! Mijn zuster Anna." "Oh, Anna Karenina?" "Gij kent haar zeker." "Ik meen van ja, maar ik weet niet recht.... Ik herinner het mij waarlijk niet," antwoordde Wronsky verstrooid, daar hem bij den naam "Karenin," iets vervelends en geaffecteerds voor den geest zweefde.
Ook Wronsky stond op en zag hem in gebogen houding eenigszins schuin aan. Hij begreep Karenins gevoelens niet. Maar hij besefte, dat in diens levensbeschouwing iets hoogers, voor hem onbereikbaars was gelegen. Na dit gesprek met Karenin verliet Wronsky langs de achtertrap diens huis.
Karenin huiverde, zijn lippen beefden en mompelden onwillekeurig: "Brrr!" Hij wendde den blik af, ging zitten en zag in het boek. Hij trachtte te lezen, maar zijn gedachten zwierven af. Niet aan zijn vrouw dacht hij, maar aan eenige bezwaren, die op het gebied zijner ambtsbezigheid, die hem zoo geheel in beslag nam, ontstaan waren.
"Ik ben om zaken hier ik kon niet," antwoordde Karenin op koelen toon. "Kom een oogenblik bij mijn vrouw: zij zal u gaarne zien." Alexei Alexandrowitsch haalde zijn voeten uit den plaid en begaf zich met Stipan door de sneeuw naar Dolly. "Wat is dat, Alexei Alexandrowitsch? Waarom gaat gij ons zoo voorbij?" vroeg Dolly lachend. "Ik was zeer door ambtszaken gebonden. Ik verheug me zeer u te zien.
"Mijn vriend!" hernam zij zonder haar oogen van hem af te wenden; plotseling trok zij haar wenkbrauwen op, zoodat zij op haar voorhoofd een driehoek vormden, haar onbevallig gelaat werd nog onbevalliger, maar Karenin gevoelde, dat men hem beklaagde als een ziek lijdend kind, en dat had hij noodig. Hij greep haar hand en kuste ze.
Mij dunkt...." Oblonsky viel zijn zwager snel in de rede. "Maar je zoudt mij toch groot genoegen doen," zeide hij, "als je een goed woord voor mij bij Promonsky wildet doen, zoo en passant in het gesprek...." "Ja, maar het hangt toch veel meer van Bolgarinow af," bracht Karenin in het midden. "Bolgarinow is er reeds voor gewonnen," zeide Oblonsky blozend.