United States or Micronesia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Doch al had ook Karenin zijn zwager deze plaats niet bezorgd, dan zou Stiwa Oblonsky toch door een aantal andere personen, broeders, zusters, ooms en nichten deze of een dergelijke betrekking met zes duizend roebels inkomen, die hij noodig had, gevonden hebben; want hoewel zijn vrouw vermogen aangebracht had, waren zijn financiën altijd in de war. Stipan was aan half Moskou en Petersburg verwant.
"Ja, deze dame en de andere zijn even opgewonden; dat is zeer natuurlijk," sprak Karenin bij zich zelf. Hij wilde haar niet langer gadeslaan, maar onwillekeurig keerde zijn blik weer tot haar terug. En met ontsteltenis las hij tegen zijn wil op haar gelaat datgene, wat hij niet weten wilde.
"Neen, neen, blijf toch nog wat," drong Lewin en drukte hem weder op zijn stoel. "Wanneer zien wij elkander weer? Want morgen vertrek ik." "Nu dat is niet anders. Ik ben opzettelijk daarom hier gekomen. Je moet bepaald van daag bij ons dineeren; uw broeder zal er ook zijn en mijn zwager Karenin." "Is die hier?" vroeg Lewin en wilde ook naar Kitty vragen.
Hij lachte zijn vrouw toe, groette de vorstin en de overige kennissen, met de dames schertsend en met de heeren eenige woorden wisselend. Beneden aan den voet der tribune stond een adjudant-generaal, die door zijn geestigheid en fijne beschaving zeer bekend was. Karenin knoopte een gesprek met hem aan. Het was juist pauze tusschen den wedren en zoo werd hun discours door niets gestoord.
Maar toen zij de deur uit was, voelde zij de plek op haar hand, die zijn lippen hadden aangeraakt en zij kromp schier van een gevoel van afkeer ineen. Toen Karenin bij de renplaats kwam, zat Anna reeds op de tribune, waar een gezelschap van de voornaamste personen vereenigd was. Zij bemerkte haar man reeds in de verte.
"O ja!" antwoordde Anna, met een glans van geluk op haar gelaat, zonder evenwel een woord te verstaan van hetgeen Betsy tot haar sprak. Maar zij ging met haar naar de groote tafel en nam deel aan het algemeen gesprek. Na verloop van een half uur kwam Karenin bij zijn vrouw en bood haar aan met hem naar huis te rijden.
Ondanks zijn lichtzinnigheid en jeugd viel hem vroeg een eervolle betrekking als president van een Moskouer gerechtshof ten deel, waaraan een groot inkomen verbonden was. Deze betrekking had hij te danken aan den echtgenoot zijner zuster Anna, Alexei Alexandrowitsch Karenin, die een der gewichtigste posten aan het ministerie bekleedde.
Sedert Karenin van vorstin Betsy en Oblonsky had vernomen, dat men van hem verlangde, dat hij zijn vrouw met rust zou laten en haar niet meer met zijn tegenwoordigheid zou lastig vallen, zooals zij zelf wenschte, gevoelde hij zich zoo ongelukkig en verlaten, dat hij niet meer wist, hoe hij beslissen en wat hij doen zoude; hij gaf zich dus geheel over in de handen van hen, die zich met zooveel genoegen aan zijn belangen wijdden en gaf tot alles zijn toestemming.
"Derhalve, wat kan ik doen?" vroeg Karenin de schouders en de wenkbrauwen optrekkend. De herinnering aan de laatste overtreding zijner vrouw vertoornde hem zoodanig, dat hij weer koel en bezonnen werd als bij het begin van het gesprek. "Ik ben u voor uw deelneming zeer dankbaar, maar ik moet nu vertrekken," zeide hij en stond op. "Neen, wacht nog een weinig? Ge moogt haar niet te gronde richten.
"Als ook uw ergste vermoedens bevestigd werden, zou ik mij toch nimmer veroorloven over de een of andere partij mijn oordeel te vellen, en derhalve zie ik geen reden, waarom onze verhouding zou veranderen.... Doe mij alzoo het genoegen bij mijn vrouw te komen." "Ja, wij beschouwen de zaak verschillend," antwoordde Karenin koel; "overigens zullen wij er maar niet meer over spreken."