Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juli 2025
Intusschen was Jaap met zijn bruine den weg langs 't bosch afgekomen en den voet van den grintweg genaderd, die langzaam opliep naar den heuvelrug. Bruine was gewend dat gedeelte van den weg wat harder aan te stappen en boven te wachten op zijn baas. Jaap liet hem dus stil zijn gang gaan en volgde langzaam. Als Geertje stierf, waar leefde hij dan nog voor?
Toe, paatje, toe vertel eens alles." "Kleine, lieve kaboutertjes, hoe kan ik zoo gauw op alle vragen antwoorden? Neen, praten kan ze nog niet, dat moeten wij haar nog leeren. Ze kan nu eigenlijk nog maar alleen slapen, drinken en schreien." "Schreien is praten, hè paatje?" "Vindt moesje 't prettig, dat het zusje er is?" "En Jaap?" "Jaap ook.
Ze had onrustig met 't hoofd liggen draaien en op alle vragen weinig asem gegeven. Maar de laatste weken was 't niet al te best geweest. Jenneke had 't niet langer kunnen uithouden en was naar haar schoonzuster gegaan om Geertje dagelijks te kunnen bezoeken. Nou, dat vond Jaap voor de gerustigheid veel beter. Je kon toch zoo'n onnozel schaap niet moederzalig alleen laten liggen.
Ze kwam aangezweefd op den adem van den wind, heur lange haren, die over rug en schouders golfden, blonken in 't gouden zonnelicht en boven haar voorhoofd straalde een ster met zilverwitten glans. Ze kwam al nader en nader en legde haar jonske in zijn armen. »Mag ik dat kind hebben?« wilde hij haar vragen, maar op eenmaal was ze weg. Jaap begreep er niets van.
Die had hem gezegd, dat hij niet langer zoo mocht tobben en geloovig moest afwachten, wat God doen zou. Dat had geholpen, maar toen was 't ook metéén met vader gedaan geweest. Jaap was graag op de hei.
Wie Hildebrand is weet iedereen wel; er is somtijds met veel scherpzinnigheid naar geraden. Ook maak ik er geen geheim van, noch poog mij te laten doorgaan voor een veertig jaar ouder of een veertig maal beter dan ik ben. Het goede publiek hebbe vrede met den naam; ook is het om 't even of men Jaap heet of Hildebrand. Maar de naam van het boekzelf heeft mij veel moeite gekost.
Maar hij ging toch naar hem toe, stak de hand uit, en zeide: »ik dank u, dominee, voor wat je aan mijn kind gedaan hebt.« »O, is u Boesveld. Ik betuig u wel mijn deelneming. Gij zult veel aan haar missen, want ze was een lief meisje, van wie ik veel heb geleerd.« Zie je, dat viel Jaap hard meê. Dat was nog eens een leeraar, die zelf ook nog leeren wou. Hij was dan ook nog jong genoeg!
Zoo was het tenminste Jaap Boesveld gegaan, toen hij een paar dagen bij zijn zuster in de stad was geweest om zijn dochter te bezoeken, die in 't ziekenhuis lag, maar hoeveel mooie dingsigheidjes hij ook in de winkels achter de ramen had zien liggen, en hoeveel vreemds hij ook van de stadslui had gezien, hij had toch telkens tegen zijn zuster moeten zeggen: »mensch, ik weet niet, hoe je het hier uithoudt!« »Gewoonte, Jaap, alles gewoonte,« had zij hem geantwoord, »en een mensch heeft er zijn brood.« Jaap had daar op niets kunnen antwoorden, maar hij was blij geweest, toen hij weer met Jenneke, de vrouw, in zijn hoeve op de stille hei terug was.
Ze had zelfs wel thuis mogen komen, maar.... zonder 't kind. Altijd die schande voor oogen, dat wilde hij niet. Daarom had hij ook dadelijk voor ouderling bedankt. De dominee was nog bij hem geweest en had getracht hem tot aanblijven te bewegen, maar Jaap was onverzettelijk geweest. Een ouderling moest iemand zijn, die zijn huis wèl wist te regeeren, dat wist dominee toch ook wel.
Later kwam Jaap nog weer bij mij met allerlei mooie praatjes, maar ik deed, alsof ik sliep en toen ging hij gauw weer weg. "O, die oom Karel," lachte Dolf, "wat kan die toch aardige...." "Nu, wat kan oom Karel?" vroeg vader plagend. "Neen, neen," zei Dolf. "Ik bedoel, wat kan Miekie toch aardige brieven schrijven." "Alsof Julia 't niet zoo kan," lachte Ma.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek