Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Maar nu zal ik mijn pen ook zóó scherpen tegen hen, dat ze wordt als een vlijm; in gif en gal zal ik ze doopen; ik zal hun mijn heelen inktpot naar den kop smijten! MEVR. STOCKMANN. Ja maar, Thomas, we gaan immers weg? DR. STOCKMANN. Wel? PETRA. Al bezorgd. DR. STOCKMANN. Best.... Weggaan, zeg je? Neen, om de bliksem niet! Wij blijven waar wij zijn Katrine! PETRA. Blijven we hier?
In Grantaires nabijheid, aan een stil tafeltje, waarop men, tusschen twee glazen, een vel papier, een inktpot en een pen zag, was men bezig een vaudeville te ontwerpen. Deze gewichtige zaak werd fluisterend behandeld en de twee scheppende hoofden raakten elkander. "Eerst de namen gevonden. Als men die maar heeft, komt het onderwerp vanzelf." "Dat is waar. Dicteer. Ik zal schrijven."
Den volgenden dag haalde Rozeke uit de onderste la van haar kast een inktpot, een verroeste pen en een velletje papier te voorschijn, en zij antwoordde: "Beminde Alfons, Ik neem de pen in de hand om u te laten weten den staet van mijn gezonteit en verop van u hetzelfde. Ware het anders het zou mij groot verdriet doen.
Hij doopte juist zijn van 't doorschrappen reeds zwarte pen in den inktpot, liet zijn bespiedersoog over zijn gehoor gaan en herhaalde ten derde male: "Marius Pontmercy!" Toen antwoordde ik: Present! En gij zijt dus niet geschrapt." "Mijnheer," zei Marius. "Maar ik ben wèl geschrapt," voegde de arend van Meaux er bij. "Ik begrijp u niet," zei Marius. L'aigle hernam: "Niets eenvoudiger dan dat.
Bekend met alle schrijvers en alle kunstenaars, vertrouwde van de paletten en vriend van den inktpot, was hij om zoo te zeggen de Asmodé der kunsten.
"Mijn mooien armband heb ik gisteren op tafel laten liggen; dien nemen ze natuurlijk mee en Fritsjes zilveren kroesje en de lepels en vorken! O, 't is vreeselijk," zuchtte ze. "En mijn ringetje ligt, geloof ik, op den inktpot. Sst, wat zijn ze nu stil. Misschien steken ze het wel aan een van hun vingers." "Het zal hun toch wel niet passen," zei Nel geruststellend. "Om de pink wel," snikte Door.
Thénardier schoof de tafel dicht bij den heer Leblanc, nam den inktpot, een pen en een vel papier uit de lade, welke hij half open liet, en waarin het lange mes glinsterde. Toen legde hij het vel papier voor mijnheer Leblanc. "Schrijf!" zeide hij. Eindelijk sprak de gevangene: "Hoe wilt ge dat ik schrijve? ik ben gebonden."
Half-sluimerend gaat hij des nachts naar zijn lezenaar en schrijft met potlood, diagonaalsgewijs zijn liedjes op flarden papier, die hij aantreft. Voordat hij zich ter ruste legt, verwijdert hij den inktpot, vreezend dat het krassen van zijn veder hem zal schrikken uit zijn scheppingsdroom.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek