Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Behalve de gespen, herinnerde hij zich niets meer van hem dan zijn dood, en hoe hij met een groote huilebalk en lange witte das achter zijn lijk gegaan was; en hoe er toen hij thuis kwam een zwarte doek over den spiegel had "gehongen"; en hoe hij, bij die gelegenheid, zoo veel geraspte broodjes had mogen eten als hij maar wilde; en dat daar een lange moei was bijgeweest, die zóóveel witten wijn gedronken had, dat een dikke oom gezegd had: "je krijgt niet meer". Zijne moeder had hij nooit gekend.
De zwarte wagenmenner, die onder de wippende huilebalk zijn winst zit te berekenen, is de stad uitgereden, en langzaam gaat het nu door dreven, waar de natuur met haar frisch groen, hare vruchten en bloemen niets dan weelderig leven verkondigt.
"Wat luistert zij naar mij! Het doet mij pleizier,. dat zij volstrekt niet gelijkt op die dwaze huilebalk Mimowka,. die altijd de eerste wil zijn, die mij dit en dat en weer wat anders wil leeren... Die Mimowka is een akelig kind! Maar Maroessia is een flink meisje... En aanstonds zal ik aardbeien voor haar plukken..."
Wel drinkt hij een borrel en was een paar dagen in de war, maar hij heeft toch nooit zoo goed gewerkt als nu; jij bent een sentimenteele stumperd, een huilebalk; je hadt aanspreker moeten worden." Alleen de oude Löbell nam hem 's avonds na de voorstelling ter zijde en vroeg medelijdend: "Bin jij nou nog zoo schwermoedig, Boeckelorum?
"Daar heb je warempel dien huilebalk alweer!" riep plotseling een stem dicht bij hem, en opkijkend, ontdekte Willem denzelfden ouden man, die een maand geleden zoo vriendelijk voor hem geweest was. Hij droeg nog precies dezelfde kleeren en was nog niemendal veranderd. "En wat scheelt er nu weer aan?" vroeg de oude. "Niets! Niemendal!
"Doenjetschka woonde dus bij ons, was een lief, eenvoudig, rustig, maar dom meisje en daarbij een groote huilebalk. Ik herinner mij, dat ik reeds een weinig Fransch kon lezen en schrijven en dat men mij opdroeg haar de letters te leeren. Ik hield vol, zij begon te weenen, ik ook, en toen er later iemand bij ons kwam, konden wij niet praten, zoo huilden wij.
De zon lacht en spartelt zoo vroolijk in de breede laan alsof het een feeststoet ware, die zich onder de vallende bloesems voortbewoog. Spotte zij misschien met den vreeselijken huilebalk wanneer zij tusschen de bladeren door, snelle lichten op dat zinlooze hoofddeksel kantte?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek