Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 oktober 2025
Nu begonnen de Sint en Lady Honoria een levendig en langdurig gesprek te voeren over de andere logeergasten, waar Geoffrey nauwelijks naar luisterde. Hij vond het aan tafel zitten zeer vervelend, en droeg van zijn kant weinig tot de gezelligheid bij. Toen zijn vrouw de kamer verlaten had, moest hij toch wat zeggen, dus spraken zij over het jagen.
Nu zij eenmaal tot het besef was gekomen, dat haar echtgenoot een man was, wien het in de wereld voorspoedig kon gaan, nam Honoria een geheel anderen toon jegens hem aan. Zij werd zelfs vriendelijk, en een paar malen bijna teeder. Toen Geoffrey haar van de twintig duizend pond vertelde, straalde haar gelaat van genoegen.
Zij had het maar te zeggen, en hij zou haar tot zich nemen, en over een maand zouden zij te zamen in een vreemd land zijn, en de wereld zou niets meer voor hen zijn, zooals hij gezegd had. Ongetwijfeld zou Lady Honoria wel echtscheiding verkrijgen, en dan konden zij trouwen.
In je lage boosaardigheid heb je een naamloozen brief aan Lady Honoria Bingham geschreven, om haar te bewegen den slag toe te brengen, die haar echtgenoot en mij in 't verderf moest storten, en nu je vreest dat dit niet gelukt is, kom je te voorschijn, om ons openlijk te beschuldigen.
"Wees daar niet ongerust over, Honoria," antwoordde hij; "Effie en ik zullen wel goed met elkaar terecht kunnen." Nu was het Elisabeth aan te zien dat zij op een inval kwam. Zij zat naast haar vader, en fluisterde hem iets toe.
"Zou het noodig zijn, dat ik van avond nog terugkwam?" vroeg zij den assistent. "Ik geloof het niet," antwoordde hij, "tenzij gij mocht willen hooren of Miss Granger bijkomt?" "Dat hoor ik morgenochtend wel," zeide zij, "Arm meisje! Ik kan haar toch niet helpen." "Neen, Lady Honoria, gij kunt haar niet helpen. Zij heeft uw echtgenoot het leven gered, zegt men." "Zij moet een moedig meisje zijn.
Mijnheer Dunstan heeft loges in verscheidene van de beste schouwburgen, en hij heeft er mij een aangeboden zoo dikwijls ik er gebruik van wilde maken en nu is dat, natuurlijk, uit. 't Is te erg van u, zeg ik!" "'t Is werkelijk zonderling, Honoria," hernam haar echtgenoot, "te zien welke verplichtingen ge maakt, uit zucht naar vermaakt. 't Is vernederend voor u, van dien man loges aan te nemen."
Laat het maar eens uitkomen dat dit onbeteekenende meisje uw minnares is " "Honoria, ik zeg u dat er niets van aan is. 't Is waar dat ik haar in een bezwijming mijn kamer heb uitgedragen, maar zij was daar in haar slaap gekomen." Lady Honoria lachte. "Waarlijk, Geoffrey, ik verbaas mij er over, dat ge het de moeite waard acht mij zoo'n onzin te vertellen.
Lady Honoria was toen achttien jaar en een schoonheid van het wel wat strakke, beeldachtige type, dat mannen tot op vijf- of zes-en-twintigjarigen leeftijd aantrekt, en dan begint te vervelen, zoo niet tegen te staan. Daarbij was zij schrander en belezen, en maakte aanspraak op poëtisch talent, zooals dames, die niet bizonder door Apollo begunstigd zijn, soms doen vóórdat zij getrouwd zijn.
Het ware voor Honoria te wenschen geweest dat haar echtgenoot haar niet te zeer veracht had om haar van haar vermaak af te roepen. De keukenmeid kwam boven, en met haar hulp bracht Geoffrey het kind weder tot haar bewustzijn. Zij sloeg de oogen op en glimlachte. "Is u dat, paatje," fluisterde zij, "of droom ik?" "Ja, lieve, ik ben het." "Waar is u geweest, paatje bij tante Beatrice?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek