Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 oktober 2025
De postiljon hield raad met den conducteur, en maakte hem opmerkzaam op de afgronden, waarlangs zij heengleden. Holstaff, dit hoorende, hield beide handen voor zijne oogen, en las reeds in verbeelding de aandoenlijke advertentie, die men omtrent hem, den veelbelovenden jongeling, in den bloei zijns levens door een nootlottig toeval omgekomen, in de Haarlemsche courant zou plaatsen.
Ontmoetingen met bekende en onbekende personen. Polsbroekerwoud occupeert zich met vele menschen en zaken. Torteltak wordt verliefd. Veervlug heeft onaangenaamheden. Holstaff weent met de weenende. Polsbroekerwoud sliep evenwel weinig. Het denkbeeld van zulk eene reis te aanvaarden was voor den bedaarden burgerman te veel, dan dat hij daarvan het effect niet in zijne droomen zou gewaar worden.
Holstaff was nog eens naar de voorkajuit gegaan, maar had de vrouw in gesprek gevonden met den bejaarden Majoor, die haar op de best mogelijke wijze troostte, die naderhand boven kwam, en, aan de passagiers de historie mededeelende, eene kleine ondersteuning voor de arme weduw vroeg. Velen gaven met genoegen eene aalmoes.
"Hou toch je mond van die arme bloeden van kinderen!" gromde een burger hem toe. "Denk jij, dat wij hier de menschen laten verbranden? Daar zijn geen kinderen in huis. Daar waren maar twee oude luidjes en eene meid, en die zitten al een uur in veiligheid." "Geen kinderen!" mompelde Holstaff: "een raar huisgezin zonder kinderen. "Nu, ik kan het niet helpen.
Ik was het zelve eens; en daar zijn er, die nooit behoeven te treuren. Maar ik wil ze niet benijden." "Neen, wat ik u bidden mag, benijd ze niet! Het is ongelukkig om altijd gelukkig te wezen." De vrouw zag bevreemd op. Zij begreep hem niet. "Niet waar?" ging Holstaff voort: "toen gij gelukkig waart, hebt gij u niet kunnen begrijpen, dat er zooveel zoets in de smart is."
Pols hoorde niets; hij gevoelde alleen dat hij door en door en nat was; hij liet zich gewillig door Torteltak zijn jas uittrekken, en stak machinaal zijne armen in den aangeboden mac-intosh. "Als je in 's Hemels naam maar geen koorts krijgt en dan gevaarlijk ziek wordt," riep Holstaff, met angst zijn pols grijpende.
Op de plaats zelve beviel dit verhaal vrij goed, als onder de veelvuldige legendes niet de naarste; maar toen zij, op hunne retour, van den goeden Holstaff niets hoorden dan: "Hoe akelig was dat voor de arme Beatrix, dat toen de zwanenridder zoo op eens verdween, en hoe zal zij nooit een zwaan hebben kunnen zien, zonder aan hare noodlottige nieuwsgierigheid te denken?" toen wenschten velen der reizigers, dat Erlin nooit vertrokken was, en Torteltak hield ten laatste staande, dat hij van goederhand vernomen had, dat de ridder acht dagen later was teruggekomen en een mooi cadeau voor zijne gemalin uit Keulen had meegebragt.
"Wij zijn hier zoo digt bij de Belgen," zei de Morder; "zou het ook een verraderlijke inval zijn?" "Een moord misschien, een gruwzame moord," fluisterde Holstaff. "Of een Rotterdamsche coup" zei Veervlug. Een tweede pistoolschot werd gehoord. "'t Heeft al het air van een duël," merkte Torteltak aan; "'t is hier voor zulke affaires eene uitmuntende gelegenheid."
"Dag, goede vrienden!" zei Pols zeer goedig; en nu om iets te zeggen, dat waar doch onnoodig was, want Polsbroekerwoud zei gaarne iets dat waar doch onnoodig was "de diligence is, dunkt mij, juist op zijn tijd aan." "Dat moet wel zijn," zei Holstaff, "want de koetsier sloeg de paarden onmenschelijk. Ik had in mijne ziel deernis met de arme dieren. Ik dacht, dat zij zich dood zouden loopen."
"Wilt gij ook wat te eten hebben?" vroeg de hofmeester aan de oude vrouw. "Dank je wel, kastelein!" zei de vrouw, want zij had geen geld; maar zij had toch ook geen honger. Het zou er in de groote kajuit schraal voor Holstaff hebben uitgezien; want daar waren overdadig veel gasten, en de hofmeester had niet overdadig veel eten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek