Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juli 2025
Holstaff werd ontkleed en kreeg drooge kleêren van den kastelein; de gekwetste leden werden onderzocht; doch de wonden schenen, oppervlakkig beschouwd, alleen de spieren getroffen te hebben, die hier en daar van vel ontbloot of met bonte kleuren geteekend waren. Pols, een weinig gerustgesteld, had het genoegen, ditmaal den door hem meêgevoerden Spijkerbalsem te zien appliceren.
"Ik zou er maar een compres met azijn en water omleggen," zei Torteltak, "dan zal het wel schikken." "Wat beginnen zijne oogen raar te staan!" fluisterde Holstaff, zijne handen wringende, Veervlug in. "Drink een glas water," zei deze, terwijl hij zijn vriend den trap naar boven op geleidde, "dan kunnen wij meteen eens zien, of gij de watervrees soms ook al hebt."
Holstaff kon niet besluiten zijn geld voor den dag te brengen. Hij vond reizen al duur genoeg, om nu ook nog extra speelgeld te betalen. Dan gaf hij het nog liever aan eene hongerige, arme ziel. Het liefst van allen scheen hij het eigenlijk in zijne beurs te houden; want toen hij 's avonds de courzaal verliet, ging hij verscheiden armen voorbij, zonder dat het in hem opkwam om milddadig te wezen.
Deze berigten had Ambrosine ingewonnen, en zij verwachtte niet veel genoegen van de conversatie met de Delftsche familie. Na het diner begaven onze vijf reizigers met de familie Korenaar zich naar Schwanenburg, en hoorden uit den mond van Holstaff de oude legende.
Een half uur vóór zons-opgang gaf de wachter op de Belvedère het sein, dat de regenwolken waren weggedreven, en de morgen helder en schoon was. Haastig gaven de reizigers en ook Holstaff, die nog niet dood was, aan die roepstem gehoor, en wachtten van het hoogste punt des bergs, trillende van ongeduld, maar nog meer van koude, de aankomst van de zon af.
De vrienden volgden; alleen Holstaff was nog zoo in gepeins verzonken, tegen de zuil leunende, dat hij niet scheen te bemerken, dat het gezelschap aftrok. "Kom dan toch, droomer!" riep Pols, terugkeerende en zijn vriend aan den arm trekkende.
Holstaff geraakte in een druk gesprek met Clementine, en trof bij haar meer sympathie aan, dan hij nog ooit ontmoet had. Hun discours werd al spoedig van de wezenlijke wereld op die der idealen overgebragt. Klagten over dikwijls niet begrepen te worden, over ijskoude ongevoeligheid werden uitgewisseld.
"Zou het mogelijk zijn? o Hemel!" zuchtte Holstaff, die zeer goed wist dat deze legende eigenlijk op Rolandseck te huis behoorde. Deze zucht dankte dus aan verrukking haren oorsprong. "Wohlan! der Ritter!" riep het meisje. Zij stemde hare guitar, en zong de treurige ballade van Schiller.
Het liefelijke dorp trok de aandacht van al de vrienden; maar het oog van den Zaandammer bleef strak op de korenvelden gevestigd. "Hier met eene geliefde in den arm te mogen leven! welk een genot!" riep Torteltak uit. "Hier te mogen sterven!" zuchtte Holstaff. "Is het niet of de grond met geboende matjes is belegd?" riep Van der Wieken uit, terwijl hij Pols de korenvelden in de vallei aanwees.
Intusschen, wij moeten het tot zijne eer zeggen, indien het geval erger geworden was, hij zou zich niet aan het gevaar onttrokken hebben; want was hij een onstandvastig minnaar, toch was hij een standvastig vriend. Holstaff had evenwel niets van dat alles gemerkt; want hij zat in de voorkajuit.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek