Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
't Was of hij Crisóstomo daar zag, de bezwijmde Maria Clara in zijn armen wegvoerende, om in de duisternis te verdwijnen. Hij ijlde de trappen af, zonder hoed, zonder stok, en als een gek holde hij het plein op. Daar ontmoette hij de Spanjaarden die de soldaten hadden terecht gewezen. Hij keek naar de plaatsen waar Maria Clara en haar vriendinnen gezeten hadden: ze waren ledig.
Geregeld elken avond werd deze aanbeveling gegeven en zoo beantwoord, nu al vier jaar lang, sinds Mathilde van kostschool terug was. Mathilde holde naar boven, alsof er brand was. Daar bedacht zij iets, en, van het eerste portaal, riep zij luid: Vader! Wat is 't? riep hij door de zaaldeur. Blijft u nu ook niet al te lang op! Denk aan uw rheumatiek! Nee, kind, ik kom over een kwartiertje.
Zij stonden een wijlken stil tot een vent voorbij holde. 't Is oorlog, riep hij. Watte?... De Speeker liet zijn pijp vallen en keek verwezen naar de scherven. Ik hoor trommelen, Sander. Snepvangers, nu valt er op te passen, fluisterde de Speeker geheimzinnig. Ze trommelen de gardecivikken op, meldde een straatbengel, 'k heb de tamboers gezien... 't is oorlog... Wel, daar gaat er, poddozie, een...
En dat werd nog erger, toen de jongens hem met hunne stokken hard op den rug sloegen, en schreeuwden: "Huup bok, huup bok! Allo! koesssss!" De bok zette het verschrikt op een loopen, het dorp in. Hij holde voort, zoo hard hij kon. Van bokkendeftigheid was bij hem geen sprake meer, hij holde voort als een wild paard. "Koesssss! Koesssss!" schreeuwden Frans en Klaas hem na.
Daar waren menschen mannen en vrouwen licht, leven. 't Was, of hij nieuw leven in zich voelde. Hij snelde vooruit recht door, zoo hard hij loopen kon over heg en steg, over greppels en heuvels, even dol als zijn hond, die met luid geblaf vóór hem uit holde. Hij kwam op de plaats van den brand.
Maar ik hoorde oom Lazare niet meer, ik holde nog altoos voort. Hijgend en vervuld van hoop en vrees, kwam ik op de hoeve aan. Haastig beklom ik de trap en klopte met de vuisten op Babet's deur aan, lachende en weenende, niet meer wetende wat ik deed. De baker opende de deur op een kier, om mij heel knorrig te zeggen dat ik zooveel leven niet mocht maken. Ik bleef wanhopig en beschaamd staan.
Eene korte poos duurde het, toen kwam van den hoek waar de Ivenacker weg in den Brandenburgschen landweg uitloopt, eene groote koets aanrijden; er zat een generaal in, die den vorigen nacht bij den Ivenacker graaf in kwartier had gelegen; de koets reed nu ook den hollen weg op, en toen ze aan de plek kwam, waar het transport was blijven steken, kwam daar verwarring onder de soldaten; zij moesten voor de koets uit den weg gaan, en nauwelijks werd mijn vader dit gewaar, of hij vloog, als ware hij uit een pistool geschoten, achter des raadsheers mantel uit, naar de andere zijde van de koets, tegen den kant op, achter den ouden wilgeboom, trok Frits Sahlmann zweep en teugel uit de hand, sprong op het paard en, heb ik van mijn leven zoo iets gezien! holde den berg af.
Noah gunde zich geen tijd te antwoorden, maar holde weg zoo hard hij kon; de menschen op straat keken verwonderd naar dien jongen in liefdadigheidskleeren, die de straten doorrende zonder muts op zijn hoofd en een pennemes tegen zijn oog gedrukt. Oliver blijft weerbarstig.
"Fritsje zit in den koffer," lichtte Bob toe. "In den koffer?" Allen keken verbaasd naar de tweelingen, toen Hans, die opeens aan de verrassing van Leni dacht, zei: "Ja, 't is een geheimpje, hé Bobbie?" De verwondering steeg ten top. Door holde naar boven, waar ze Fritsje snikkend in den koffer vond zitten. "Och, kleine vent, wat scheelt er aan?"
Maar eer de koetsier van den bok kon komen, was de dokter al op een of andere manier het rijtuig uitgetuimeld; hij holde naar het verlaten huis toe en begon als een dolle op de deur te bonzen. »Hé!« zei een leelijke, kleine, gebochelde man, terwijl hij de deur zoo plotseling opentrok, dat de dokter door den schok van zijn laatsten klop bijna voorover de gang inviel. »Wat is er te doen?«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek