Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juli 2025
Intusschen had de politie van de buren den sleutel gehaald en was een agent naar boven geklommen. Een algemeene kreet van blijdschap ging op uit de volksmenigte, toen ze den agent op het dak zagen. En een oorverdoovend hoera brak los, toen hij met Hans, en mijnheer Van Brakel, die den agent gevolgd was, met Bob weer uit het huis kwamen.
Max! zei Clara naast hem, zacht, nam zijn hand, en drukte die spontaan. En die daad van het anders zoo terug-getrokken meisje trof hem zeer; hij wist zelf niet waarom, zoodat hij blij was, toen het kind Karel in helsche kreten verviel: Hoera, Eva! leve, leve Eva! Eva, hoch!
Gelukkig kwamen er langzamerhand nog andere opdagen en binnen een uur waren er, van de twintig welke zij van de Liakhoff-eilanden medegenomen hadden, weer veertien bijeen. Hoera voor de rendieren! schreeuwde Sander opgewonden, maar de goede beesten trokken zich van zijne verrukking niet veel aan.
"Hoera voor Constantijn!" was hun eenig antwoord. Men beweert eenstemmig, dat hij zich flink hield en van geen verwarring blijk gaf. En wat zei hij hierop? Ja, dit weet men niet bepaald zeker. Twee lezingen worden gegeven: de een door den heer Schnitzler, die het geval bijwoonde, de ander door den heer de Custine, aan wien de keizer zelf de zaak heeft verteld.
De meisjes zoenen vader en moeder. Vader staat met groote vochtige oogen en snuit z'n neus. Moeder dribbelt tegen als Klaar en Leentje haar tegelijk pakken. "Dolf... hartelijk gefeliciteerd!"... "Nog veel jaren... Hoera!... Dat glas is voor Jo!... Lang leven Dolf en Jo! Hoera!" "Dank je! Dank je!" "Meneer en mevrouw, wel gefeliciteerd." Da's Anna, de keukenmeid.
Wie zal mij dat alles borgen?" "Mijn vader wel," zei Jan beslist. "Ik ga het hem vragen. Ga je mee, Karel?" De jongens liepen op een drafje naar huis. En toen Jan verteld had, hoe het met den orgeldraaier en diens vrouw gesteld was, zei Dik: "Zeker wil ik helpen, jongen! Ga maar aan Mietje zeggen, dat ik haar alles wil voorschieten, wat zij noodig heeft." "Hoera!" riep Jan.
"Hoera, Dik, 't is gelukt! Kom er nu maar gezwind uit!" "Prachtig, heerlijk!" riep Dik. "Maar zeg, ik ben er nog niet uit. Mijne armen en mijn hoofd kan ik er wel doorsteken, maar meer niet. Ik heb hier niets, waarop ik staan kan." "Kom maar, we zullen er je wel uittrekken, maar 't zal wel pijn doen, vrees ik." "Dat hindert niet; voor een paar schrammen ben ik niet bang."
Hoera! riep de kapitein, nu er op af! en hij dreef zijn paard te water, gevolgd door Dries en ook door Mohammed, die juist aankwam. De beek was, hoewel helder en snelvlietend, niet diep, zoodat op de diepste plaats het water slechts tot aan de borst der paarden kwam. Aan de overzijde hadden de zwijnen zich luid knorrend rondom hun gevallen aanvoerder verzameld en besnuffelden hem aan alle kanten.
"'t Zou de eerste keer niet zijn dat ik als harpoenier fungeer," voegde kapitein Hull er bij, "en dan zult ge kunnen oordeelen of ik den harpoen nog kan werpen!" "Hoera! hoera! hoera!" was het antwoord der bemanning. Men begrijpt licht dat het gezicht van dit reusachtig zoogdier zeer geschikt was om de bemanning van den Pelgrim in zulk een opgewonden stemming te brengen.
Als de dieren zooveel van hem houden en zooveel voor hem willen doen, moet hij wel goed zijn!" Toen kwam de soldaat bij den koning en de koningin in de mooie koets te zitten, en ze reden naar het paleis, naar de prinses. En de drie honden liepen vooraan en blaften: hoera!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek