Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 mei 2025
Honderd-twintig pond, schreef de doctor. "Hè! hè!" zeide Joe met een glimlach van voldoening. Waarom glimlachte hij? Hij zou dit nooit kunnen zeggen. "Op mijne beurt," zeide Ferguson, en hij schreef honderd-vijf-en-dertig pond voor zijn gewicht. "Met ons allen," zeide hij, "wegen wij niet meer dan vierhonderd pond."
"Neen," en Go glimlachte bij de gedachte aan z'n fijne handen, z'n loome bewegingen. "Hij ziet er ook niet sterk uit.... Och je kunt zoo weinig zeggen van de menschen na zoo één avond." "Ja; 'k ben blij, dat je er nu inkomt. Als je elkaar geregeld ziet, wordt 't zoo anders. 'k Zou willen, dat we ons als een groote familie gingen voelen, bepaald als bij elkaar hoorend."
Het kind glimlachte zoetjes, mondje open, handjes slap op den buik.
Hij zuipt liever dan hij verdrinkt! Eerst in regen, nu in wijn! En de "paraziet" glimlachte, omdat hij gewaardeerd was geworden en nipte aan zijn kroes, want hij was heel matig. De Gallen draaiden om de nieuwe gasten rond.
"A zoo lief kind! wat is er?" zei de jonker, vriendelijk knikkende. Doortje, die nooit tot zoo'n edel mins gesproken had, vond het veuls te gek, om hum maar glad-af jonker te nuumen en antwoordde aarzelend: "Och mienheer de jonker, of Bart ook hier is?" De jonker glimlachte, en zei "Maar kindlief ik weet niet van wien je spreekt?" "Van Bart die bij zien grootvoader t' huus is," hernam Doortje.
En hij wachtte dus nu, met een glimlach om die gehoorzaamheid, zijne schoonzuster af, steeds metende den kleinen salon met zijn pas van een stevig, kort man, ineengedrongen en breed, niet jong meer en wat ivoorachtig kalend onder zijn kort, donkerblond haar, zijne oogen klein-vriendelijk en prettig blauw-grijs, zijn mond beslist flink, al glimlachte hij ook in het rossige gekroes van zijn korten Germaan-baard.
De koortskoude was gevloden en een onbeschrijfelijk gevoel van welbehagen en voldoening doorstroomde haar. Zij moèst aan Anselmus denken en toen zij sterker en sterker haar gedachten op hem vestte, glimlachte hij haar vriendelijk tegen van uit den spiegel, die als een levend miniatuur-portret was.
Maar hij glimlachte, de practische moeilijkheden van het leven doemden voor hem op; hij gevoelde de indolentie, de poesenluiheid van zijn lichaam ... neen, neen, het kon niet anders, het moest zoo zijn: de eerste stap was genomen, het was het Lot ...
De arme vrouw ademde nog, maar kon niet spreken. Mars ondersteunde haar hoofd, riep haar, omhelsde haar.... Zermah opende de oogen. Zij zag het kind in de armen van haren vader, zij herkende Mars, die haar met kussen overdekte, zij glimlachte hen toe. Daarna sloot zij de oogen weer. Mars stond op en zag toen eerst Texar.
Och ja, de beste vrienden moeten eenmaal scheiden. Ik hoop dat ge ons nog dikwijls zult komen bezoeken. Vaarwel!" Weder kwam het gevoel, hoe belachelijk de toestand eigenlijk was, bij Geoffrey boven, en hij glimlachte bitter, terwijl hij zijn kaars aanstak, om naar bed te gaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek