Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
De eerstvolgende dagen was Go bijna nooit thuis; dadelijk na college en 's avonds weer ging ze met Frieda Gerard, Han en Beerenstijn helpen, die Hans' vader beloofd hadden, alles te zullen regelen en in orde brengen.
"Geen nood," riep Gerard uit, "'t zal niet lang meer duren, of je ziet me terug." Recht-aan, recht-toe hij dacht niet meer aan 't geld, dat hij verspeeld had, want hij zou 't terug kunnen krijgen, wanneer hij 't wenschte ging hij naar den kruisweg. Daar wachtte hij tot middernacht, toen fluisterde hij: "In naam van den Duivel ben ik hier." Er klonk zacht gerinkel van een ketting.
Te Hillah hebben wij afscheid genomen van kolonel Gérard, die zich naar Kurdistan begeeft, terwijl wij een uitstapje zullen maken naar de heilige stad der Sjîiten, met haar beroemde school, waar de ijverige studenten somwijlen twintig jaren doorbrengen met theologische studiën.
De juffrouw, met 'n schoone schort voor, kwam opgewonden vragen, wat ze doen moest, "als 't den dokter was...." "'m Hier binnen laten," zei Go beverig, en ze schudde afwerend 't hoofd tegen Gerard, die even tegen 't raam tikte: "daar istie." 't Was 'n vriendelijke, oude, gemoedelijke man, die rustig naar 't nerveuze verhaal zat te luisteren, toen opgewekt vroeg, de patiënt eens te zien.
"O, Sainte Vierge!" krijt de hevig geschokte, en duikt, zedig in haar donkeren schuilhoek. En schreiende en snikkende, leeft de flauwe hoop nog op in haar borst, dat Gérard langs een anderen weg in hun hotel zal zijn teruggekeerd, en als een gejaagde hinde spoedt zij zich voort en bereikt de zoozeer bevolkte woning, die voor haar echter ledig, geheel en al ledig is.
Plots verstomde 't geraas, en duidelijk klonk voor Gerard 't rammelen van een ketting. Hij zag twee vurige oogen, die, hoe zijn angstige paard zich ook wendde, voortdurend naar hem gericht waren. Daarna was de storm bedaard. De avond schemerde vredig. "Heb je die vreemde oogen gezien?" vroeg Gerard, en hij klopte 't bevende paard tegen den hals.
Caruso, ontroerd zong toen nog de cavatine uit "Faust" en overhandigde hem een groot portret, waarop hij schreef: "Aan mijn vriendje Gérard Schürmann, voor de groote artistieke voldoening die hij mij heeft geschonken." Toen hij met mijn zoontje beneden kwam, weigerde hij mijn dank in ontvangst te nemen.
Ze namen de kaarten, en gooiden ze neder, ze schudden ze, en gaven. Gerard lette niet op, en verloor. Hij was met honderd goudstukken in de herberg gekomen, maar na drie uur was er niets meer van zijn geld over. Magere Hein streek koelbloedig 't goud van de tafel, en liet het in zijn beurs vallen. "Ziezoo! tot morgen," lachte hij.
't Staat wezenlijk heel gewoon bij je backfisch-gezicht." "Zooals jij 't draagt, is 't toch ook niet eigenlijk opgestoken," peinsde Gerard, die zich steeds had verbaasd over haar kinderlijke strik-coiffure. "Zoo, je ziet er heusch niets van."
Waar een drietal divisiegeneraals als Gérard, Morand en Compans, hoewel gewond, nog altoos te paard aan de spits hunner bataljons waren te vinden, kòn van bandeloosheid geen sprake zijn, zeide hij. Zich zelf verdedigde hij niet; hiertoe was hij te trotsch. Uit wrevel en inwendige woede vervreemdde de Keizer hier een zijner beste, kundigste onderbevelhebbers van zich.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek