Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
Had Jan niet zelf gezegd, dat Gerard en weerwolf voor eeuwig een verbond hadden gesloten? Nadat ze dit had verklaard, schrompelde eenige seconden het lichaam van den boer inéén. Hij werd een grijsaard, voor wien de dood licht moest zijn; uit zijn oogen week alle glans, de groeven om zijn mond werden diep, zijn handen begonnen te beven. Het vreeselijk vermoeden begon in hem te leven.
Mijn zoontje mocht in den leuningstoel plaats nemen en Caruso begon te zingen. Gérard luisterde met volle aandacht. Bij het tweede lied uit "La Tosca" kwamen hem de tranen in de oogen. Hij snelde op den zanger toe, nam zijn hoofd tusschen zijn handen en gaf hem op beide wangen een zoen, terwijl hij uitriep: Papa heeft nog niet genoeg gezegd! Het is nog mooier!
Ook Henk was opgestaan en toen Gerard binnentrad, gevoelden zij zich alle drie verlegen voor den knecht over het plotseling afgebroken diner, over de glazen, die in scherven lagen. Laat maar.... laat maar, Gerard, sprak Betsy bijna deemoedig. Laat maar, neem maar af.
Misschien is er een oponthoud geweest, zoo peinst zij. In den grooten tunnel bij Villefranche is men met herstellingen bezig en 't gebeurt wel eens, dat de trein er een geruimen tijd moet wachten. Misschien ook was Gérard "en veine" en bleef hij er daarom tot den laatsten trein. O! indien hij eens alles had teruggewonnen! Maar neen, neen, dat zal, dat kan niet zoo wezen.
Iederen dag verminderde zijn rijkdom. Magere Hein had een dochter, die van zijn slecht gedrag niets wist. Ze begreep het niet, dat haar vader iederen dag met Gerard in de kroeg zat, want haar ziel was jong en vol vertrouwen. Nooit duldde magere Hein, dat er kwaads van zijn dochter werd gezegd. Er waren wel eens aterlingen, die met haar spotten, doch niemand durfde dit in gezelschap van den vader.
Ze gelooven niet, dat over 'n vijftig jaar iemand den treurigen moed zal hebben 't leven, dat hij zelf zoo beroerd vindt, aan anderen te geven." "Zou er dan niemand meer trouwen?" vroeg Lou kinderlijk; maar Coba begon te vertellen van de stelling op de club laatst, over "opzegbaar huwelijk." "Waar zulke kinderen 't al niet over hebben!" plaagde Gerard. "Wat zeiden jullie er over?"
Ze zal hem nu rustig wachten, en dan, wanneer zijn eertijds zoo vriendelijk stralend oog haar met matten blik de droeve waarheid zal hebben gemeld, dan zal ze hem niets verwijten, niets! dan zal ze hem te gemoet treden, en het hoofd tegen zijn schouder leunen, en den arm om zijn hals slaan en hem toefluisteren: Dat alles is nu voorbij, Gérard. Maar we hebben elkaar toch behouden, is het zoo niet!
Gerard knikte: "Kwam Van Neerwinden veel bij je?" "Nee; hij is zoowat de eenige, die nooit op deze kamer geweest is." "Zoo... Weet je wat, je moest ook even aan Frieda schrijven; die wéét misschien wel 'n kamer. Ik ga dan zelf met 't briefje naar haar toe." "O, wat ben ik toch blij, dat jij gekomen bent. Ik was zoo wanhopig, alleen tusschen al die vijandige menschen."
"Of dansen," zei Gerard, "ik denk er over, hier nog 's 'n bal te organiseeren van "Laborando vincimus" maar komt u nu toch binnen." Het was 'n aardige suite met matgeel behangsel; daar kwamen de reproducties van Dürer, De Hoogh, Rembrandt en Van Dijck zoo rustig op uit, dat Go in verrukking staan bleef, de handen in elkaar.
De jonge Gerard komt van wapenoefeningen terug, ziet Gaiete aan de beek en neemt haar in zijn armen. »Als je nu water geput hebt, Oriour," zegt zij tegen haar kleine zuster, »ga dan naar de stad terug, ik blijf bij Gerard." Oriour gaat naar huis, maar weent haar beide oogen uit en zucht uit het diepst van haar hart, omdat haar zuster niet met haar mede gaat.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek