Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
"Mijnheer," voegden Colline en Rodolphe gezamenlijk eraan toe: "wees zoo goed onzen vriend te excuseeren; hij is zoo dronken als een ladder." Plotseling schoot een lichtstraal door het benevelde brein van Schaunard; hij had op zijn deur deze met krijt geschreven woorden gelezen: "Ik ben driemaal hier geweest, om mijn Nieuwjaarsgeschenken te halen. Phémie."
Dat moet ik zelf zien, zou je vroeger gezegd hebben. Kom dus een oogenblik bij ons; je zult hier Rodolphe, Colline en Schaunard vinden, en bij het dessert, want er is waarachtig een dessert ook, moet jij dan wat voor ons zingen. Daar wij nu eenmaal bij elkaar zijn, zullen we waarschijnlijk een dag of acht aan tafel blijven. Je behoeft dus niet bang te zijn, dat je te laat komt.
"U ziet toch wel, dat mijnheer slaapt," zeide hij. "Daarom wil ik hem wakker trommelen," antwoordde Colline en begon opnieuw te kloppen. "Dan wil hij u zeker niet antwoorden," meende de concierge, terwijl hij voor de deur van Rodolphe een paar lakschoenen en een paar dameslaarsjes, die hij juist gepoetst had, neerzette.
Tegen het einde van het diner, dat een eenigszins ernstig karakter had aangenomen, stond Rodolphe op, om een toast uit te brengen op de toekomst; Colline antwoordde met een kleine toespraak, die aan geen enkel boek ontleend en vrij van alle oratorische wendingen was, maar heel eenvoudig de simpele taal der natuur sprak, die zoo goed doet begrijpen wat zoo slecht gezegd wordt.
"Hij heeft dan ook een prachtigen kop met zijn wenkbrauwen als rijtuigkappen en zijn kalfsoogen," merkte Schaunard op, terwijl hij een prachtig doorgerookten neuswarmer uit zijn zak haalde. "Bliksems, mijnheer," zeide Rodolphe, "wat een mooie pijp hebt u daar!" "O, ik heb nog een heel wat mooiere, als ik uit ga," zeide Schaunard onverschillig. "Geef me even wat tabak, Colline."
Dienzelfden avond ging Colline met opzet zeer vroegtijdig naar het café, om de eerste te zijn om Carolus te zien. Hij behoefde niet lang te wachten: Carolus kwam weldra met drie reusachtige bouquetten rozen in de hand. "Allemachtig!" riep Colline uit; "wat wilt u met dien tuin?"
"Pardon, mijnheer," viel Colline, die een laat uur had hooren slaan, hem in de rede; "het zal zoo dadelijk ochtend zijn en ik ben erg bang, dat ik door nog langer uit te blijven iemand, die mij dierbaar is, ongerust zal maken; trouwens," mompelde hij nog in zichzelf, "ik had haar beloofd vroeg thuis te komen; het is vandaag haar ontvangdag!" "Inderdaad het is tamelijk laat!" zeide Carolus.
"Nou," zeide Rodolphe, "dan zullen we opgooien, wie betalen zal." "Neen," riep Schaunard uit, "ik weet wat beters, om jullie uit die moeilijkheid te helpen, heel wat beters." "En dat is?" "Rodolphe betaalt het diner, en Colline geeft een souper." "Een Salomo-oordeel," riep de wijsgeer uit. "Dan zal het vandaag nog erger toegaan dan op de bruiloft van Camacho," meende Marcel.
Zij waren nog geen tien pas verder, waarover zij tusschen twee haakjes een kwartier gedaan hadden, toen zij door een stortbui overvallen werden. Colline en Rodolphe woonden aan de twee tegenovergestelde uiteinden van Parijs, de eene in Ile-Saint-Louis, de andere in Montmartre. Schaunard, die totaal vergeten was, dat hij geen onderdak meer had, stelde hun voor naar zijn kamer te gaan.
Dit kan de kamer van Rodolphe beslist niet zijn." "Vraag excuus, mijnheer; dat is hier wel." "Zoo. Dan vergis jij je, beste man!" "Hoe bedoelt u dat?" "Dat je je beslist vergist," zeide Colline, terwijl hij op de lakschoenen wees. "Wat zijn dat?" "Dat zijn de schoenen van mijnheer Rodolphe; wat is daar voor verwonderlijks aan?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek