United States or Ethiopia ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Colline!" riep Rodolphe, die languit op zijn bed lag en zwelgde in het genot van een horizontale houding; "Colline, neem jij de honneurs waar en geef onzen gast een stoel; een gast is heilig. Ik groet u uit naam van Abraham!" voegde de dichter eraan toe.
In de eerste plaats was die rok volmaakt groen, en alleen uit gewoonte sprak Colline van zijn zwarte rok. En daar hij op dat oogenblik de eenige van de geheele troep was, die een rok bezat, hadden ook zijn vrienden de gewoonte aangenomen, om, wanneer zij van het officieele kleedingstuk van den wijsgeer spraken, zich te bedienen van de uitdrukking: de zwarte rok van Colline.
Colline van zijn kant had verschillende boeken van de hand gedaan. Weliswaar had hij liever een arm of been verzilverd, maar Schaunard had hem aan zijn verstand gebracht, dat men met zijn arm of been niets beginnen kan, waarom hij maar besloten had van zijn lievelingen afstand te doen. Mimi spande al haar krachten in om haar oude vrienden met een vroolijk gezicht te ontvangen.
Toen hij de gewoonlijk donkere en weinig drukke rue de l'Ouest doorging, zag hij plotseling een schaduw, die melancholiek heen en weer liep en binnensmonds verzen scheen te reciteeren. "He, he," zeide Rodolphe; "welk sonnet loopt daar zoo te blauwbekken? Lieve Hemel, het is Colline." "He, Rodolphe! Waar is de reis naar toe?" "Naar jou." "Daar zal je me niet vinden." "Wat doe je hier?" "Ik wacht."
Wij zijn hier niet alleen, heeren," ging de redenaar voort en wierp daarbij een welsprekenden blik op de dames; "en de protégé van Colline is mogelijk een trouwelooze verleider, die zich onder den mantel der litteratuur bij ons wil indringen. Denkt goed na! Ik voor mij stem tegen de toelating." "Ik vraag slechts het woord voor een rectificatie," zeide Rodolphe.
Colline antwoordde, dat hij voor zijn persoon zich gaarne ter beschikking van Barbemuche stelde, doch dat hij hem natuurlijk niets zeker beloven kon. "U kunt op mijn stem rekenen," zeide hij, "maar ik kan natuurlijk niet op mij nemen over die van mijn vrienden te beschikken." "Maar om welke redenen zouden zij weigeren mij in hun kring op te nemen?"
"Ik begrijp er niets van," mompelde hij, "ik vind in het slot den sleutel, dien ik vanmorgen medegenomen heb. Enfin, we zullen zien. Ik had hem in mijn zak gestoken. Wel, alle duivels, daar heb je hem nog," riep hij uit, terwijl hij den sleutel liet zien. "Dat is tooverij!" "Phantasmagorie," zeide Colline. "Phantasie," voegde Rodolphe eraan toe.
"En waar wacht je op?" "Ach!" zeide Colline met spottende hoogdravendheid, "waarop kan je wachten, wanneer je twintig bent, de hemel van sterren fonkelt en liederen door de lucht weerklinken?" "Spreek toch in proza." "Ik wacht op een vrouw." "Bonsoir," zeide Rodolphe, die in zichzelf pratend verder ging. "Bliksems! Is het dan vandaag St.
"Heeren," riep Rodolphe uit, terwijl hij het in zijn broekzak liet rinkelen, "ik offreer het gezelschap een diner." "Dat was juist mijn plan ook," zeide Colline, terwijl hij uit zijn zak een goudstuk haalde, dat hij als een monocle naar zijn oog bracht. "Mijn prins heeft mij dat gegeven voor een Hindostansch-Arabische grammatica, die ik zooeven voor zes stuivers gekocht heb."
"Maar," ging Schaunard voort, en in zijn stem beefde angst, "hooren jullie dat?" "Wat?" "Wat?" "Mijn piano, die uit zichzelf speelt, ut, la mi ré do, la si sol, ré. Vervloekte ré, die zal altijd valsch blijven!" "Maar dan is dat zeker jouw kamer niet," zeide Rodolphe, die Colline, op wien hij zwaar leunde, in het oor fluisterde: "Hij is dronken!" "Dat geloof ik ook.
Woord Van De Dag