Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Men had niet gescheld, 't geen op zulk een dag fatsoenlijk is. Basque opende en zag mijnheer Fauchelevent. Hij voerde hem in het salon, waarin nog alles overhoop lag en die het slagveld der vreugden van den vorigen dag geleek. "Drommels! mijnheer," merkte Basque op, "wij zijn laat opgestaan." "Is uw meester bij de hand?" vroeg Jean Valjean.
Een gerucht ontstond aan de deur, hij sloeg de oogen op. Marius trad binnen met opgericht hoofd, glimlachenden mond, met een onbeschrijfelijken glans op het gelaat, en zegevierenden blik. Ook hij had niet geslapen. "Gij hier, vader!" riep hij, Jean Valjean ziende; "die domme Basque zag zoo geheimzinnig! Maar ge komt te vroeg. 't Is eerst half een. Cosette slaapt nog."
't Is niet koud meer." "Mijn Hemel! hoe koud is 't hier!" riep Cosette binnenkomende. "Och neen," zei Jean Valjean. "Hebt gij dan aan Basque gezegd geen vuur aan te leggen?" "Ja. Wij hebben aanstonds Mei." "Maar men stookt tot Juni. In dezen kelder heeft men het geheele jaar vuur noodig." "Ik dacht, dat het vuur onnoodig was." "Dit is weder een van uwe denkbeelden!" hernam Cosette.
Zijn laatste knecht was een dik, amechtig man van vijf-en-vijftig jaar, die geen twintig schreden kon loopen; doch daar hij te Bayonne geboren was, noemde de heer Gillenormand hem Basque. De dienstmeiden heetten alle Nicolette bij hem, zelfs Magnon, van wie later zal gesproken worden. Op zekeren dag bood een keukenmeid van den eersten rang hem haar dienst aan.
Indien Marius bekend was geweest met de verborgen instellingen van Parijs, zou hij dadelijk op den rug van den bezoeker, dien Basque binnen had geleid, den rok van den staatsman hebben herkend, afkomstig van den kapstok des wisselaars. De teleurstelling van Marius, toen hij een ander zag dan dien hij verwachtte, veranderde in een soort van onwil voor den aangekomene.
Het oude houtwerk was met festons en bloemen behangen; de muzikanten zaten op de canapé, waarop men Marius had gelegd. Basque, in zwarten rok, korte broek, witte kousen en handschoenen, was bezig om al de schotels, die zouden worden opgebracht, met rozenkransen te versieren.
Men droeg Marius naar de eerste verdieping, zonder dat overigens iemand in de andere gedeelten van het huis er iets van bespeurde, en men legde hem op een oude canapé in de voorkamer van den heer Gillenormand. Terwijl nu Basque den chirurgijn ging roepen en Nicolette de linnenkast opende, voelde Jean Valjean, dat Javert hem aan den schouder stiet.
Op deze verspreide stoelen, onder deze verlepte bloemen, onder deze uitgebrande lichten heeft men blijdschap genoten. De zon volgde de lichtkroon op en trad vroolijk het salon binnen. Eenige minuten verstreken. Jean Valjean stond bewegingloos op de plek waar Basque hem verlaten had. Hij was zeer bleek.
De kamer werd door het vuur in den schoorsteen en de schemering van het venster verlicht. Jean Valjean was vermoeid. Sedert verscheidene dagen had hij noch gegeten noch geslapen. Hij zonk op een der stoelen neer. Basque kwam terug, zette op den schoorsteen een brandende waskaars en verwijderde zich. Jean Valjean, met gebogen hoofd en de kin op de borst, zag noch Basque noch de waskaars.
"Hoe gaat het met den arm van mijnheer?" antwoordde Basque. "Beter. Is uw meester bij de hand?" "Welke? de oude of de nieuwe?" "Mijnheer Pontmercy." "Mijnheer de baron?" verbeterde Basque het hoofd oprichtende. Men is vooral voor zijn dienstboden baron. Daar komt hun iets van toe; zij bezitten hetgeen een philosoof de bespotting van den titel zou noemen, en dat streelt hen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek