Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juni 2025
Hij sprak over zijne parochie; over enkele wonderlijke gebruiken onder zijne gemeentenaren; over de bezoeken die hij had af te leggen in hutten hoog op den berg; over het harde leven en de ontberingen van die arme sennen; over den korten zomer, den langen, langen winter hier in het hoogdal. Barbara luisterde naar dit alles alsof zij het voor 't eerst van haar leven hoorde.
»Maar, in stee dat het hielp, lachte hij des te smalender, en drong hij snel, met uitgesperde krallen, op mij toe, om mij te grijpen".... Hier kon Barbara hare ontroering niet langer bedwingen. »Mutter Gottes!" riep zij, nu werkelijk bleek: »Ik begrijp niet, broeder, hoe ge 't overleefd hebt!" Hij keek haar bestraffend aan. »Zuster Barbara", sprak hij: »waar is uw geloof?"
"Ja! kon ik het weten?" zeide Barbara, terwijl zij mede hare krachten aanwendde om den Baron te verlossen: "die hond snuffelt altijd bij mij in de keuken. Laatst heeft hij een hoentje knap opgepeuzeld, dat ik in de soep wilde doen."
Zoodra Barbara de haar ontvluchte Adelgonde gewaar werd, ontstelde zij zichtbaar. "Vrouw, wat wilt gij?" zeide Van Bergen, nadat hij Elbert een wenk had gegeven om zich te verwijderen. "Genade! vergeving! ontferming!" riep Barbara, terwijl zij aan des graven voeten neerviel: "Genade voor mij en voor een stervende, die onder hevige smarten zijn einde te gemoet gaat."
Het grootste gedeelte heb ik aan aflaten verknoeid om der ziele wil; maar nu, om mij nogmaals te verbinden! neen, zie, daar kan ik tot mijn leedwezen niet toe overgaan." "Gij vergeet, Barbara," hernam Rosio: "dat gij u een goeden ouden dag bezorgt. Op de Blankert hebt gij alles wat uw hart kan begeeren, terwijl hier...."
»Neemt er een mee!" hernam de brave oude, die al ernstiger werd hoe meer wij lachten: »Men kan niet weten! Niemand gaat van hier ooit naar boven zonder paraplu!.... Barbara! Barbara! einen Schirm!.... Wat? Zijn ze alle uitgeleend? Dan de mijne maar, de groote groene!.... Mijne heeren, het is mijn lijfstuk. Maar gij zult wel goed op hem passen, niet waar?
"Ik ben aan de Roemer gehecht," viel de waardin hem in de rede: "Ik ben hier geboren, en wil ook, dat mijn zondige ziel van hier zal verhuizen." "En zoo u dan eens in 't vervolg de jaarlijksche toelage ontnomen werd?" hervatte Rosio: "Zoo de gravin u eens zonder ondersteuning liet? Geloof vrij, Barbara, gij zoudt weldra in uw bijna altijd ledigen Roemer van gebrek en ellende moeten omkomen."
Waar is hij? O ik bid u, laat mij bij hem!" Van Bergen, niet begrijpende wat dit moest beteekenen, deed de deur open, en onmiddellijk stoof vrouw Barbara in havelooze kleeren en met loshangende haren de zaal binnen.
Ten overvloede heeft zij boven mannelijk gezelschap dit voor, dat zij u niet de veldflesch helpt ledigen; en boven vrouwelijk, dat zij niet kijft en kakelt langs den weg." »Foei, broeder, foei!" riep Barbara: »Gij, anders zoo galant!" Weer observeerden wij met bezorgdheid die heftige schudding in den zetel van des paters nieren.
Om 's graven antwoord af te wachten zweeg Barbara een oogenblik. Deze echter sprak niet maar was in diepe gedachten verzonken. "Nog slechts weinige woorden heb ik tot u te spreken, genadige graaf," hervatte de vrouw: "maar bij de Heilige Maagd! zeg mij dan eerst of gij het ons vergeven wilt? Zie, ik biecht voor u, dewijl Rosio het mij bevolen heeft.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek