Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 25 Μαΐου 2025
Και βεβαίως όσον διά χηνοβοσκάς και γερανοβοσκάς, και αν ακόμη δεν επεριόδευσες εις τας πεδιάδας της Θεσσαλίας, τουλάχιστον θα έχης ακούσει και τας πιστεύεις. Νέος Σωκράτης. Πώς όχι; Ξένος. Αλλά άραγε διατί σου έκαμα όλας αυτάς τας ερωτήσεις; Διότι από την διατροφήν των αγελαίων υπάρχει και μέρος ένυδρον και μέρος ξηροβατικόν. Νέος Σωκράτης. Βεβαίως υπάρχει. Ξένος.
Ήτο τότε η ώρα καθ' ην οι ποιμένες απολείποντες τας πεδιάδας άγουσι τα ποίμνια εις τας ακρωρείας, και ελθών εις την γέφυραν της Τατάρνας όθεν συνήθως διέρχονται, είδε πολλούς εκ των ομηλίκων και εκθέσας αυτοίς τα γενόμενα εστρατολόγησε και επέπεσεν αμέσως κατά των πολεμίων.
Όχι βέβαια αιφνιδίως, καθώς φαίνεται, αλλά ολίγον κατ' ολίγον εις πάρα πολύ μεγάλον χρονικόν διάστημα. Αυτό είναι πολύ πρέπον να έγινε ούτω πως. Διότι, διά να αρχίσουν να καταβαίνουν από τα υψηλά μέρη εις τας πεδιάδας, υπήρχε, νομίζω, πρόσφατος εις την ακοήν όλων ο φόβος. Και πώς όχι;
Πλησίον εις την θάλασσαν, εις το μέσον δε όλης της νήσου, ήτο μία πεδιάς, η οποία λέγουν ότι υπήρξεν η ωραιοτέρα και η πλέον εύφορος από όλας τας πεδιάδας.
Στην άκρη άκρη της πεδιάδας κατά τον γιαλό, κοντά στα καράβια, σε ξέχωρο μέσα χωράφι, μια από τις παρέες το γλέντιζε με τρόπο πιο ταιριαστό με το φυσικό της άγριας εκείνης φυλής.
Εφοβήθησαν και οι πέραν του Στρυμόνος προς βορράν Θράκες όσοι είχον πεδιάδας, δηλαδή οι Παναίοι, οι Οδόμαντοι, οι Δρώοι και οι Δερσαίοι· όλοι δε αυτοί είναι αυτόνομοι. Διεδόθη δε φήμη μεταξύ των Ελλήνων των εχθρικώς διακειμένων προς τους Αθηναίους ότι ο στρατός εκείνος ήθελε προχωρήσει και κατ' αυτών δυνάμει της συμμαχίας, την οποίαν είχε συνάψει μετά των Αθηναίων.
Και τόρα πάλιν; Ως προς τας πεδιάδας και τα όρη και τα δάση πόσον της εδόθη από έκαστον από αυτά; Παρομοιάζει όλη με την φύσιν της άλλης Κρήτης Χωρίς άλλο εννοείς όχι είναι μάλλον ορεινή παρά πεδινή. Βεβαιότατα. Τότε λοιπόν βεβαίως δεν είναι αθεράπευτος διά την απόκτησιν της αρετής.
Δημοτικόν άσμα πρωτοτύπου ωραιότητος, εν ω παρίστανται τα όρη της στερεάς Ελλάδος διαπληκτιζόμενα προς τας πεδιάδας και εκζητούντα δι απειλών την απόδοσιν του Ανδρούτζου προσκαίρως παραιτήσαντος αυτά, δίδει εν συνάψει ακριβή ιδέαν της μεγάλης του οπλαρχηγού τούτου βαρύτητος. Κλαίνε τα μαύρα τα βουνά παρηγοριά δεν έχουν.
Ήταν ένα ωραίο, καθάριο πρωινό, γεμάτο ήχους. Ακούγονταν φωνές παιδιών και κουδουνίσματα κοπαδιών κάτω, χαμηλά, ανάμεσα στα βουρλοτόπια της πεδιάδας, και η φωνή του ποταμού δυνατή, όλο και πιο δυνατή, που λες και απειλούσε, αλλά στα αστεία.
Η Γκριζέντα πράγματι ήταν αδύνατη και χλωμή, άγουρη ακόμα, αλλά κάπως μαραμένη. Κάποιες κινήσεις του άσαρκου λαιμού της και του κιτρινισμένου προσώπου της θύμιζαν εκείνες της γιαγιάς της. Τα μάτια της μόνο έλαμπαν μεγάλα και καθάρια, γεμάτα μ’ ένα φως μελαγχολικό και συνάμα δόλιο, όπως το νερό κάτω στους βάλτους, ανάμεσα στα βούρλα της πεδιάδας. «Ο καφές μου κρύωσε.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν