Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 1 Μαΐου 2025
Ο πάλαι Πυγμαλίων, γνωστός 'στήν οικουμένην, ηγάπησε γυναίκα εις πέτραν σκαλισμένην, και τόσον ερωτεύθη, οπού την παρεκάλει να ζωντανέψη μ' όλα τα πέτρινά της κάλλη, ως που ζωή γεμάτη κι' η πέτρα εσηκώθη κι' εκείνος εζουρλάθη και την εστεφανώθη.
Μετά τριήμερον πλουν προσωρμίσθη το πλοίον εις τον λιμένα της Αλερίας, πρωτευούσης της νήσου Κόρνου, όπου απέβη το πλήρωμα, ίνα υδρεύση, συναπέβησαν δε και οι μοναχοί, ίνα πορευθώσιν εις προσκύνημα των εν τη νήσω πανσέπτων και καθ' όλην την οικουμένην ονομαστών λειψάνων.
Τα οστά του Αγίου εκταφέντα υπό του αγίου Αθανασίου περιήλθον κατά την τότε συνήθειαν την οικουμένην άπασαν θαυματουργούντα, η δε κεφαλή είχε μετακομισθή υπό τινος Γάλλου καλογήρου εξ Αλεξανδρείας εις Γαλλίαν καθότι οι Φράγκοι του μεσαιώνος ήρπαζον από των εκκλησιών της Ανατολής τα λείψανα των αγίων, ως οι απόγονοι αυτών τα συντρίμματα της αρχαίας τέχνης.
Σε μια εποχή αλλοτεσινή, που πονηριαίς και δόλοι, Το κύρος είχαν δυνατό στην οικουμένην όλη, Γιατί το Ψέμα τολμηρό με πλάνον είχε φτάση, Τον εαυτό του 'ς των πολλών τη γνώμη να θρονιάση, 20 Με παρρησία στο κοινό όπου ήθελε να τρέχη, Ελεύτερο, ανεμπόδηγο, και κόπον να μην έχη. Να περπατή με σοβαρό, με περιφάνιας ήθος, Και να τρομάζη των μικρών και των τρανών το πλήθος.
ΜΗΝΑΣ. Συγκατάνευσε, και μολονότι με νομίζεις πτωχόν, δύναμαι να σου δώσω την οικουμένην. ΠΟΜΠΗΙΟΣ. Μήπως έπιες πολύ κρασί; ΜΗΝΑΣ. Όχι, Πομπήιε, ούτε το ήγγισα εις τα χείλη μου. Αν το τολμήσης, δύνασαι να γίνης ο επίγειος Ζευς. Ό,τι περιβρέχει ο Ωκεανός και εγκλείει ο ουρανός, είναι ιδικόν σου αν θελήσης. ΠΟΜΠΗΙΟΣ. Δείξε μου τίνι τρόπω.
— Αμήν! ανεφώνησε πάλιν η γραία. Τέλος ο ιερεύς, με απαστράπτον το ασκητικόν του πρόσωπον, ωσεί αναβαλλόμένος το φως ως ιμάτιον, ασκεπής, με την ολόλευκον κεφαλήν του, και φορών πλέον μόνον το κάτασπρον ολοβρόχινον στιχάριον, Λευίτης της Νέας με τον ποδήρη χιτώνα της Παλαιάς, απονιφθείς τας χείρας εν τω νιπτήρι του Βήματος, ήλθε προς την γραίαν πάλιν και πριν αποσπογγισθή, ερράντισε τρις αυτήν κατά πρόσωπον, επιλέγων το τέλος του άσματος: — Όταν καθίση ο κριτής κρίναι την οικουμένην . . .
Διότι τι άλλο ήσαν αι Ε π ι σ τ ο λ α ί, δι' ων ο Άγιος Παύλος και οι λοιποί Απόστολοι εκρήμνισαν τα είδωλα και εχριστιάνισαν την οικουμένην, ειμή μόνον διαμαρτυρήσεις εν ονόματι της ελευθερίας της συνειδήσεως και του λόγου; οι δε κατά των ομολογητών και μαρτύρων διωγμοί τι άλλο ειμή παραγνωρίσεις της ελευθερίας ταύτης; Ολίγον μετά ταύτα ο Χριστιανισμός καταβαλών τους σοφιστάς εθριάμβευσε και πάλιν διά της ελευθερίας του λόγου εν ταις σχολαίς των Αθηνών, της Αλεξανδρείας και Αντιοχείας και δι' αυτής μόνης δύναται να θριαμβεύση· την δε μεσολάβησιν της εξουσίας απαγορεύουσιν οι Άγιοι Πατέρες, ο Άγιος Αθανάσιος, λέγων ότι ίδιον της θρησκείας είναι το πείθειν και ουχί το αναγκάζειν και ο Άγιος Ιλάριος Παταυίου ισχυριζόμενος «Ό τ ι α ν η κ ο σ μ ι κ ή ε ξ ο υ σ ί α ε ζ ή τ ε ι π ο τ έ ν α ε π α ν α γ ά γ η β ι α ί ω ς τ ο υ ς π λ α ν η θ έ ν τ α ς, κ α θ ή κ ο ν τ ω ν ε π ι σ κ ό π ω ν ή θ ε λ ε ν ε ί ν α ι ν α σ τ α μ α τ ή σ ω σ ι τ ο ν β ρ α χ ί ο ν α α υ τ ή ς, κ ρ ά ζ ο ν τ ε ς ε ν ί σ τ ό μ α τ ι «Ο Ι η σ ο ύ ς δ ε ν ζ η τ ε ί ν' α ν α γ ν ω ρ ί σ ω σ ι ν α υ τ ό ν δ ι ά τ η ς β ί α ς, D e u s n o n r e q u i r i t c o a c t a m c o n f e s i o n e m» ώστε, «πολυσέβαστοί μου Συνοδικοί», ήθελεν ειπείν εν είδει επιλόγου η Σ. Κυβέρνησις, «επικαλούμενοι την βοήθειαν του κ. εισαγγελέως εξευτελίζετε τον Χριστιανισμόν, λησμονείτε τας αποστολικάς παραδόσεις, κηρύττετε εαυτούς ανικάνους να υπερασπίσετε διά του λόγου την εμπιστευθείσαν υμίν θείαν παρακαταθήκην, εκτίθεσθε εις τον κοινόν γέλωτα, εν ενί λόγω ο υ κ ο ί δ α τ ε τ ι π ο ι ε ί τ ε».
Αποφεύγοντες ούτω το μονότονον των κριτικών επών, μιμούμεθα τα κινήματα της ψυχής, και χαρακτηρίζομεν τα όσα ή ο νους ή αι του ανθρώπου αισθήσεις απαντώσιν εις την φυσικήν και εις την φανταστήν οικουμένην.
Ημείς κατεδικάσθημεν Άθλιοι, κοπιασμένοι, Πάντα να κατατρέχωμεν, Αλλά ποτέ δεν φθάνομεν Την ευτυχίαν. Όμως, διατί έαν έσπειρε Παντού εις την οικουμένην Την χαράν με την θλίψιν Του επουρανίου πατρός Το δίκαιον χέρει; Διατί κ' εδώ όπου μ' έρριψεν Εις την αέριον σφαίραν, Μίαν να μην εύρω τρέχουσαν Διά με, μόνην μίαν βρύσιν Παρηγορίας;
Σε μια εποχή αλλοτεσινή, που πονηριαίς και δόλοι, Το κύρος είχαν δυνατό στην οικουμένην όλη, Γιατί το Ψέμα τολμηρό με πλάνον είχε φτάση, Τον εαυτό τους των πολλών τη γνώμη να θρονιάση. Με παρρησία στο κοινό οπού ήθελε να τρέχη, Ελεύτερο, ανεπόδηγο, και κόπον να μην έχη. Να περπατή με σοβαρό, με περιφάνιας ήθος, Και να τρομάζη των μικρών και των τρανών το πλήθος.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν