Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 17 Μαΐου 2025
Γι' αυτό Βουνόμου, σ' αγαπώ Περίσσ' απ' όλα τάλλα, Γι' αυτό μέσα 'ς τανέγνωρα Και μυστικά μου βάθια Τόσο κρυφά, τόσ' άστοχα Θερμή έχεις γίνει αγάπη. Αθήναι 15 Ιουλίου 1892. Έλα, βουνίσια Μούσα μου, χωριατοπούλα Μούσα, Πώχεις παλάτια μαγικά 'ςτά ισκιερά τα δάση.
Το ίδιον και συ, καλέ Σωκράτη, μου φαίνεσαι ότι προφητεύεις σχεδόν με την γνώμην μου, αδιάφορον αν σε ενέπνευσε ο Ευθύφρων, ή αν υπήρχε προ καιρού εντός σου καμμία άλλη μούσα χωρίς να φαίνεται. Σωκράτης. Αγαπητέ μου Κρατύλε, και εγώ ο ίδιος τόσην ώρα απορώ με την σοφίαν μου και δυσπιστώ. Δι' αυτό μου φαίνεται ότι πρέπει να εξετάσωμεν εξ αρχής πάλιν, τι είναι αυτά τα οποία είπα.
Στην ουσία του και στη σύνθεσή του η ηρωική θυσία του αθηναίου βασιλιά μεταμορφωμένη σε μιαν αδέξια ιλαροτραγωδία αισθηματολογική. Κράτησα στη μνήμη μου την αρχή του «Κόδρου»: Μικρόν αφείσα τον Ελικώνα, Ω Μούσα, κόρη του ουρανού, μυσταγωγός μου προς τον αιώνα των ισοθέων παραγενού.
Εγώ μονάχα θα σας 'πω πως ήλθα 'στην Αθήνα ξεσκούφωτος ... πιστεύσετε πως δεν σας λέγω ψεύμα· την ώρα όπου έψαλλα στροφάς 'στην Σαλαμίνα, επήρε το καπέλο μου σφοδρόν αέρος ρεύμα. 'Στην τόσην ευτυχίαν μου εβάρυνε κι' εκείνο, και το πατρώον έδαφος ξεσκούφωτος 'φιλούσα . . . αν ήλθα Πτωχοπρόδρομος, κι' αν τέτοιος απομείνω, ας όψεται ο κύριος Απόλλων και η Μούσα.
Τ' αρνάκια του Μαγιάπριλου την άδολη καρδιά τους, Ο σταυραετός οπώφυγε μια μέρ' από την Πόλι Και μέσ' απ' την Αγιά-Σοφιά της έδωκε την Πίστι, Η χαραυγή το γέλοιο της και τα ψηλά βουνά μας Ασπράδι από τα χιόνια τους κι' από τα κρύα νερά τους. Έλα, βουνίσια Μούσα μου, χωριατοπούλα Μούσα, Έλα να κλάψουμε κ' ημείς του Βασιληά την Κόρη.
Χανούμισσαι του Δον Ζουάν, βασίλισσαι μεγάλαι, φανήτε ως τας τρεις θεάς αχίτωνες εμπρός μου· όπου κι' αν ήσαι, Μούσα μου, γυναίκας πάντα ψάλλε, ιδού οι μόνοι άγγελοι κι' αυτού και τάλλου κόσμου· Δεν είναι άλλα πιο καλά 'στο κόσμο προϊόντα, αυταί ποτίζουν τους θνητούς σταγόνας αμβροσίας, και αν θαυμάζουν ως σοφόν πολλοί τον Σολομώντα, εγώ για τας χιλίας του τον 'θαύμασα κυρίας.
Μούσα, 'ς εκείνα φέρε με τα τιμημένα χρόνια. ................................................... Παίρναν ν' ανθίζουν τα κλαριά, να λυώνουνε τα χιόνια, Καθάριος, ασυγνέφιαστος ο ουρανός να λάμπη.
Πάρε δροσιά απ' τον Όλυμπο και δάκρυ από τον Πίνδο, Δαφνούλ' από τον Παρνασσό, πεύκο απ' τη Γκιώνα πάρε, Λουλούδια απ' τον Ταΰγετο, μυρτιαίς απ' την Πεντέλη, Πάρ' άγιο χώμ' απ' τη Γραβιά κι' από τον Μαραθώνα Κ' έλα να τα σκορπίσουμε 'ςτό νιόσκαφτό της μνήμα· Έλα, βουνίσια Μούσα μου, χωριατοπούλα Μούσα, Έλα να κλάψουμε κ' ημείς του Βασιληά την Κόρη.
«Αυτά είναι μπαταλά και άλλη φορά μη ξαναγράφης στίχους»· ως διδάκτωρ περίφημος τις εγωιστής δικηγόρος μας επέπληξεν· Εις τον κύριον τούτον αρμόζει το «κάμε συ το καλλίτερον» του κοινού ή το του Ζαλοκώστα «Εσύ είσαι τόσον άσχημος κ' η Μούσα τόσ' ωραία»,
Αφ' υψηλά όμως έπεσε, Και απέθανεν ελεύθερος. — Αν γένης σφάγιον άτιμον Ενός τυράννου, νόμιζε Φρικτόν τον τάφον. Μούσα το Ικάριον πέλαγος Έχεις γνωστόν. Να, η Πάτμος, Να, αι Κορασσίαι κ' η Κάλυμνα Που τρέφει τας μελίσσας Με αθέριστα άνθη. Να, της αλόης η νήσος, Και η Κως ευτυχεστάτη, Ήτις του κόσμου εχάρισε Τον Απελλήν και αθάνατον Τον Ιπποκράτην.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν