United States or Macao ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zamek, rzekł Klucznik i wieś, oboje to nasze. Stryja, synowca, wołał Hrabia, całe plemie, Wyzywaj Zamek, wołał Klucznik, wieś i ziemie Zabieraj Pan to mówiąc zwrócił się do Hrabi Jeśli Pan chce mieć pokój, niech wszystko zagrabi.
Nie myślił wcale Wojski przymawiać nikomu, Ani uważał, co tam szepcą pokryjomu; Rad bardzo że mógł damy i młodzież rosśmieszyć, Zwrócił się ku myśliwcom, chcąc i tych pocieszyć. I zaczął, nalewając sobie kielich wina: «Nadaremnie oczyma szukam Bernardyna; Chciałbym mu opowiedziéć wypadek ciekawy, Podobny do zdarzenia dzisiejszéj obławy.
Z wzrokiem wędrującym po dawnych wspomnieniach opowiadał dziwne anegdoty, które w pewnym punkcie urywały się nagle, rozprzęgały i rozwiewały w nicość. Wodziłem za nim tęsknym wzrokiem, pragnąc, by zwrócił na mnie uwagę i wybawił mnie z udręki nudów. I w samej rzeczy zdawało mi się, że mrugnął na mnie oczyma, wychodząc do drugiego pokoju. Podążyłem za nim.
Weź klucz zwrócił się do dziewczyny i chodź z nami na górę, tylko każ przynieść piwa. Zrozumiałem, że początek naszej rozmowy nie zdradzał wcale osobliwej ku mnie antypatyi. Ta szorstkość, prawie gburowatość, stała się zapewne jego manierą w stosunkach towarzyskich. Dziewczyna wstała, aby spełnić polecenie. Zobaczyłem teraz, że była ubrana w półkrótki kostyum.
Stapleton spojrzał na niego bystro, potem zwrócił się do mnie: Chętniebym zaproponował przeniesienie tego biedaka do nas, ale boję się wystraszyć siostrę. Najlepiej Seldonowi twarz zakryć, a zwłoki będą bezpieczne do jutra rana. Takeśmy też zrobili. Stapleton zapraszał nas do siebie, ale wymówiliśmy się i obaj podążyliśmy do Baskerville-Hall. Naturalista powrócił sam.
Ale teraz, gdy jaśnie pan okazał nam tyle dobroci, uważam sobie za obowiązek wyznać to jaśnie panu. Dobrze, Barrymore, możesz już odejść. Gdy drzwi zamknęły się za kamerdynerem, sir Henryk zwrócił się do mnie: No i cóż, Watson, co powiadasz na to nowe światło? Zwiększa ono jeszcze ciemności, otaczające nas zewsząd. I ja tak sądzę.
Lokaj znikł tymczasem, a, jednocześnie Dzierżymirski, skończywszy czytanie, ponownie zwrócił się do gościa swego, lecz i tym razem znowu przeszkodzono mu. Ktoś pukał do drzwi dyskretnie. Proszę!.. rzekł Roman głośno. Drzwi roztworzyły się szybko.
Tiens, tiens, widzi pan jak to czas leci zwrócił się do Krasnostawskiego; za jakie pół godziny będziemy na stacyi, patrz pan, i wskazał ręką krajobraz. Błyszcząc w mroku, lśniła się opodal wstęga rzeki, na górze malowniczo rozrzucone dość duże miasteczko mrugało dziesiątkami światełek... Jechać! rozkazał Ładyżyński.
W mdłym blasku świecy zamajaczyła „Elegia” Siemiradzkiego, energiczna „Głowa starca” Kotsisa i zabieliło się ciało „Najady” Hennera. Ostatni obraz zwrócił uwagę Resi. Goła! wyszeptała, chichocząc się cicho. Lecz Dyńdzio pracował ciągle. Portyery wisiały krzywo, zakrywając drzwi wejściowe. Połowa tkaniny leżała na ziemi, maczając się w strudze wody, płynącej z rozbitego dzbanka.
Djabeł do niego pół ucha, Pół oka zwrócił do samki; Niby patrzy, niby słucha, Tymczasem już blizko klamki. Gdy mu Twardowski dokucza, Od drzwi, od okien odpycha Czmychnąwszy dziurką od klucza, Dotąd jak czmycha tak czmycha. „Ja umieram. Ja nie płaczę, I wy chciejcie ulżyć sobie; Prędzej później legniem w grobie, Nie wrócą na świat rozpacze.