Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zaktualizowano: 23 września 2025
Na ich ramionach wniesiona wchodziła do pokoju milcząca, nieruchoma pani, dama z kłaków i płótna, z czarną drewnianą gałką zamiast głowy. Ale ustawiona w kącie, między drzwiami a piecem, ta cicha dama stawała się panią sytuacji. Ze swego kąta, stojąc nieruchomo, nadzorowała w milczeniu pracę dziewcząt.
O ich ważności dla gospodarstwa nie już tylko rolniczego, ale krajowego, o ich wpływie nie już tylko na ożywienie handlu zbożowego, ale na zupełną zmianę kierunku jego, z wielką korzyścią dla sprawy lepszego i łatwiejszego żywienia ludności krajowej, godziłoby się w wolniejszej chwili pomówić zasadnie.
Tam myśl rozmaita ścieka W jedne podobieństwa tygle; Tam jedną myśl niedościgle Różnicy nożykiem sieka; Sieka, topi nakształt wosku, Aż wycisnął ekstrakt wniosku. Obejrzawszy wniosek ściśle, Tak rzekł, po długim namyśle: „Jakieżkolwiek te fortele, O których słyszałem zgóry, Czy ich niewiele, czy wiele, Trojakiej będą natury.
Pochłaniała ich ilość obfitą, zmysłowe rozkosze na bok odkładając, namiętne przeto drżenie nozdrzy Irka zostawiało ją zimną, nawet nieździwioną w jej łakomem, kremowem rozleniwieniu.
Biedna lady Macbeth! Myśli, które się w ich mózgach kojarzą, muszą się o siebie zaczepiać jak rzemień o hak, jak pętlica o szyję. Myślenie tych ludzi, to syllogizmy z szubienic, stryczków, trupów. I zbrodniarzy tych, zbrodniarzy płatnych, stwarza sobie społeczeństwo przez mój wyrok, przezemnie. To los mój, konieczność. Ślad swój znaczyć muszę trupami, których nikt nie dojrzy, nie pomści.
Dziwna rzecz zresztą: to samo widziałem u wszystkich znajomych osób, będących w kościele, a było ich bardzo wiele, prawie wszyscy, i wszyscy jacyś zmieszani, niespokojni i smutni. Co chwila któraś z pań, podchodząc ściskała mnie, pytała z cicha o mamę i przykładając chustkę do oczu, klękała z boku. Ciotka Aniela, siostra mamy, łkała, schylona ku ziemi.
W Miarę, jak przechodzili koło nas, nasi młodzi żołnierze przedrwiwali z nich, klęli lub grozili. I mnie chętka brała robić to samo, ale obowiązek, przywiązany do stopnia, nie pozwalał na to, więc surowo ich gromiąc, rzekłem: „Polacy! szanujcie nieszczęście! Wątpliwy bywa los wojny! Śmierć naszym wrogom! litość nad zwyciężonymi! Niech żyje Polska!”
Grzędy roscięte miedzą; na każdym przykopie Stoją jakby na straży, w szeregach konopie, Cyprysy jarzyn; ciche, proste i zielone, Jch liście i woń służą grzędom za obronę, Bo przez ich liście nie śmie przecisnąć się żmija, A ich woń gąsienice i owad zabija.
Ci kierują sikawkami, Inni pną się w górę, Płomień bucha wkrąg iskrami, Pędzi chmury bure. Lecz strażacy z butą znaną Niczem się nie straszą, I dopóty nie ustaną, Aż pożar ugaszą. Choć im nieraz grożą rany, Tak jakby na wojnie, Pod ich strażą gród kochany Może spać spokojnie. Dzielne serca w piersiach biją, Szczerzy z nich junacy, Więc krzyknijcie: Niechaj żyją Warszawscy strażacy!
Nagle spostrzegłem, że nie ja jeden jestem świadkiem ich spotkania. Ujrzałem coś zielonego, zawieszonego w powietrzu. Przyjrzawszy się, zobaczyłem, że to siatka na motyle. Szedł Stapleton. Był daleko bliżej od młodej pary, niż ją i widocznie podążał ku niej. Wtem sir Henryk objął wpół miss Stapleton; zdawało mi się, że ona broni się od uścisku.
Słowo Dnia
Inni Szukają