Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
Hij sprong op, bekeek zijn ellendige plunje, en krabde zich 't hoofd. Hij zeide niets. Hij zette alleen maar zijn mond wijd open, en bleef onbeweeglijk staan. Toen zuchtte hij, en langzaam ging hij naar zijn huis. Niet de schoone Isabella van Portugal, maar zijn vrouw met de wratten wachtte hem. Hare handen waren niet zacht.
Hierop zei de jonge prins: "O, neen, ik zou het prettig vinden de boeren te zien feestvieren, en mijn vrouw zal het nog prettiger vinden!" Nu gingen zij het huis binnen en terwijl de gastvrouw diep voor hen neeg, zei de prins tegen haar: "Wat moet u gelukkig zijn, dat ge uw beide zoons op denzelfden dag getrouwd ziet!" De vrouw zuchtte.
Toen hij bij Gaetano kwam, bleef hij staan en zuchtte dieper dan ooit. "Dat is de Mongibello, de Mongibello," zei pater Jozef, "niemand kan den Mongibello weerstaan." Gaetano antwoordde hem door nog heftiger te schreien. "'t Is de berg, die hem lokt," mompelde pater Jozef.
Zij hoorde 't als uit een vage verte, maar zij hoorde het toch duidelijk, als 't geluid eener stem in droomen. Doch zij verstond maar half. "Mijn God, zuchtte ze, wat is er over me gekomen? Ik ben ziek." Plotseling zag zij dan Willem weer, als de kleine jongen die hij was, dien dag op de heide, toen hare moeder haar had meegenomen.
Eindelijk echter scheen de beweging bij den Predikant terug te keeren: hij beet zich op de lippen, zag opwaarts, zuchtte diep en zeide vervolgens hardop tegen zich zelven: "Neen! zoo kan het niet langer gaan! er dient een kloek besluit genomen, of de knaap is onherstelbaar ongelukkig." "Onherstelbaar ongelukkig!" herhaalde een stem achter hem: "denkt ge dat waarlijk, Dominee?"
De geest, die mij de verborgene waarheden openbaart, heeft het gezegd: gij zult trouwen met Willem Reimond; en zoolang deze verhevene ziel mij niet verklaart, dat God zijn besluit heeft veranderd, is er niets te doen dan zich te onderwerpen: want geene macht op aarde kan beletten, dat zijne voorspellingen worden verwezenlijkt." "Onmogelijk!" zuchtte het meisje.
Eerst uit de grap had hij haar wat aangemoedigd, maar nu viel zij hem voortdurend lastig, en was zij hem niet zoo zeer meer tot amusement als wel tot verveling geworden.... U had.... dames-bezoek.... meneer Max? Ja, ja, juffrouw de Bruin! dacht u, dat ù alleen me 't voorrecht van uw gezelschap gunde? Niet plagen, meneer Max! zuchtte de oude juffrouw coquet. Kunt u daar niet tegen?
"Pedro heeft zich zeker verbonden: nou, die weet ten minste wat hij doet!" zuchtte Bruno. Tarsilo bleef somber en in gepeins voor zich staren. Met zijn hemdsmouw veegde hij zich 't zweet af, dat langs zijn voorhoofd gutste. "Broer," zeide Bruno, "ik ga, als jij niet besluiten kunt. De partij gaat door: de lasak moet winnen en we mogen zoo'n mooie gelegenheid niet laten voorbijgaan.
Ik zie het al, ik zie het al!" jammerde moeder Jane, »zijn gezicht is zoo wit als een doek!" »Welnu?..." hijgde Stargardt, op zijn kruk naar voren wippend. »No. 15 soldaat!" zuchtte Willem. Zijn onderkaak was in zenuwachtige trilling, toen hij met moeite dit antwoord uitbracht. »Maar je hebt toch opgegeven, dat je bijziende was!" vraagde moeder nog angstig. Willem knikte.
"O mijn ongelukkig vaderland!" zuchtte Madzy: "wat moet er van u worden?" "Dat weet ik niet," zeide Adeelen: "ik kan niet alles alleen af. Aylva ligt ziek: vader Syard, die zooveel praats had, is verdwenen: denkt slechts om zich zelf: maar zooals het nu is zal het niet blijven, of ik werp mijn zwaard in 't meer en word een monnik. En nu vaarwel!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek