Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 oktober 2025
"...Poddy, Poddy hoe hei-'k 't met je?", brabbelde Eleazar, woordjes zoekend, schuw en triestig. Z'n gezonde stem leek hard bij 't gebroken, stervend lichaam. Al wat je zei werd van 'n hinderlijke grofheid, stiet af op de felle wanhoop van 't ellendig bed met z'n etterplassen en bloedstollingen. Bij tijjen dee zwijgen je zeer, vond je de zekerheid van je stem die pr
En zou 't dan zoo kunnen gaan met alle vriendschap, vriendschap die toch óók liefde was?.... Met liefde ook?.... Zou 't altijd zoo gaan misschien, dat menschen als ze 'n poosje samen zijn weer verlangen naar scheiding?.... Er was iets in hem, dat zei, dat 't zoo ging altijd.... Wel triestig was 't!.... Zoo dacht droomerig Bernard achter zijn gewoon opgewekt gepraat om.
Als we de cel verlaten, gaan we rond met een mom van vleesch, met een gelaat dat alleen schijnt te dienen om innerlijk leven te verbergen. Als we zitten voor de openingen, die daglicht toelaten in onze cellen, bekijken we elkander. Dat bekijken vind ik triestig. Want aan de overzij van de straat zie ik drie, vier, vijf huizen. Elk huis heeft drie, vier verdiepingen. Elke verdieping is bewoond.
Hij was op 't punt van het te vragen, doch hield zich in, uit een gevoel van schaamte. Hoe of 't ook was, nu kon er niets meer aan veranderd worden. Langzaam en triestig schudde hij 't hoofd en week terug naar de deur. "D'r 'n es nie mier aan te doen; 't es euk al uit mee heur," murmelde hij moedeloos. "All' uren uit," antwoordde stil het jong begijntje.
"Half twaalf," zeide mevrouw triestig: "op 'n begrafenis hebben we vandaag géén kans meer." "Nee," heimweede Amélie. Nooit, nooit werd 't later dan elf, om vóór koffie binnen te zijn. Verkleumd door den wind en door-regend, hurkten ze bij mekaar, om beurten over de tinnen kijkend.
Ge zult me raar vinden, hernam ze, maar ik doe niet opzettelijk om 't hier triestig te maken en u te vervelen.... Zeg mij, nu dat ik, in waarheid, liefde en hoop heb verloren wanneer komt mijn feestdag, dat ik het kruis krijg?.... ge weet: het kruis.... Ze werd weer vaag. Ze ging wegzwijmen in een doffe lispeling van gelijke woorden. Hare oogen bleven echter droog.
Het land lag vlak als een kale vloer, grof verbrokkeld en gedeeld in wintervoren; en de harde haardkluiten, overpoeierd met lichten sneeuwmijzel, glinsterden in de nabijheid en bleekten verder uit in grijze eentonigheid. De lucht daarboven zat vaal zonder zon of kleur, triestig en eindeloos. Overal eenzame, uitgestorvene rust van liggend doode land.
Och, ze zitten nu zeker al lang rustig in Amsterdam, zei hij, toen hij dat merkte, in zich zelf. En droomerig liep hij terug, toch een beetje teleurgesteld, een beetje triestig. Maar hij was niet ver van huis meer, toen hij in eens een heldere meisjesstem hoorde, vlak achter de hooge haag van 't tuintje waar hij langs liep, een stem die hem dadelijk weer aan Lucie deed denken. Was ze 't?
Spreek mij van geen buiten. Madame Snepvangers, ik ben er bang 's avonds. Wij waren ook blij terug in de oude buurt te zijn, en voor Marieken was het ook te triestig!
Ze ging nu 'n beetje stil in de donkere ziekenkamer zitten, achter het bed, zoodat 't Else niet onrustig maken kon. Ze hoorde de kinderen joelen boven, en de moeder, die: "ssst," riep; ze moest even glimlachen om Pa, die bij de deur voorzichtig op z'n teenen wipte, maar dadelijk er na z'n voeten weer zwaar neerplonsde op den steenen vloer. Het was heel triestig.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek