Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
Maar eensklaps nam hij moed en vroeg, heel zacht, met een stem die eventjes hikte: Lisatje,.... woarveuren hè-je doar geschriemd? Zij gaf geen antwoord. Haar voetjes klonken zenuwachtig-gejaagd in de nachtelijke stilte op de harde keien van den steenweg. 't Was of ze vluchten wilde. Wilt ge 't mij nie zeggen? Zie-je mij nie geirne? vroeg hij eensklaps abrupt. Zij schrikte ervan.
Maar plotseling stak hij de hand uit, om ook een of twee toetsen neer te drukken, wat afschuwelijk geklonken zou hebben. Ik schrikte er van. »Niet doen! Niet doen!» riep ik hem haastig toe, en gelukkig was Bob zoo vriendelijk, dezen keer mijn zin eens te doen. Lachend trok hij zijne hand terug.
Zij schrikte terug, toen Fagin zijn hand naar de hare uitstak, maar wenschte nogmaals met vaste stem goedennacht; zijn afscheidsblik beantwoordde zij met een blik van verstandhouding en sloot de deur. Fagin ging terug naar zijn eigen huis, geheel verdiept in de gedachten, die in zijn hersens werkten.
De lucht van verbrande kleêren en leder was afschuwelijk. Het duurde drie kwartier eer alles vergaan was. Toen het gedaan was, voelde hij zich flauw en misselijk; hij stak een paar Algiersche pastilles aan in een koperen wierookvaatje, en waschte hoofd en handen met een koel, muskus-geurend toiletwater. Plotseling schrikte hij op.
Wat kreeg deze meer en meer een vroolijk aanzien. De andere tenten waren nu langzamerhand ook gereed gekomen, en de vlaggen wapperden vroolijk in den wind. En wat kwamen er een menschen op het ijs! 't Werd er hoe langer hoe voller, en soms, als de menschen erg dicht op een hoop stonden, gaf het ijs een geweldigen krak, zoodat iedereen er van schrikte en men ijlings uit elkander stoof.
Haar stille komst was in weemoedige harmonie met Fonske's lijden, en hij ging met haar mee als 't ware, stil loopend langs de stille wegen, waar nu haar twijfellicht zijn vage schaduw wierp. Zoo kwam hij langs een grooten omweg bij het dorpje weer. Hij was er vóór hij 't bewust werd, en schrikte dat hij er reeds was.
Hij schrikte terug als in ontsteltenis. Toen ging hij naar zijne zitkamer, verwarring in zijne oogen. Hij nam de bloem uit zijn knoopsgat; bleef even staan, als draalde hij. Toen keerde hij terug, bleef voor het portret staan en beschouwde het met aandacht. In het half gedempte licht, dat door neêrgelaten crême zijden gordijnen viel, scheen het of het portret veranderd was.
Hij zag, hoe zij na de sterke spanning thans diep ademhaalde en hoe de lange, zwarte wimpers door met geweld bedwongen tranen tegen haar zachte wangen trilden. "Mijn eigen lieveling!" fluisterde hij zacht. "O, mijn eigen lieveling! Wat zou ik je graag alle verdriet besparen!" En als had zij zijn stem gehoord, schrikte zij plotseling op en boog zich over het kind dat rustig sliep. "Goddank!
En toch kan ik u zeggen, wat gij wenscht, en mogelijk kan ik het u ook verschaffen. Gij wenscht op dit oogenblik een paard en eene wapenrusting." De pelgrim schrikte en keerde zich plotseling tot den Jood. "Welke booze geest heeft u dit doen raden?" vroeg hij haastig. "Dat is onverschillig," antwoordde de Jood glimlachende, "maar evengoed, als ik uwe begeerte kan raden, kan ik er aan voldoen."
Plotseling hoorde zij een gelijkmatig snorken. In het eerst scheen het, of Alexei Alexandrowitsch van zijn eigen snorken schrikte; want hij hield een oogenblik op; spoedig echter, na twee korte pauzen, zette hij het weer met volle kracht door.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek