United States or Wallis and Futuna ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Ha, ha!" lachte hetzelfde wijf, toen de oude Jan een flanellen zakje met geld voor den dag haalde en hun hunne respectievelijke bedragen op den grond aftelde. "Zie je, zoo loopt 't nou met hem af. Bij z'n leven schrikte hij iedereen af, om ons d'r van te late profiteeren nou dat ie dood is! ha ha!" "Geest!" zeide Scrooge, over het geheele lichaam huiverend. "Ik begrijp het, ik begrijp het.
Daar hebt gij nu wat aan gehad, om uw wijf te slaan en met eens andermans paarden door te gaan. Ik geloof wel, Jonkvrouw! dat uw vos voor hem schrikte. Zij zijn oude kennissen." "Hoe!" zeide Madzy: "was die ongelukkige de man...." "De man van Elske, met uw verlof," zeide Daamke: "en de dief van het paard, dat gij berijdt.
Maar Emilie schrikte en beweerde, dat ze geheel en al vergeten had naar den kelder te gaan zien. Hoe is het mogelijk, dat je dat vergeet! Hoe onverantwoordelijk! riep Marie uitgelaten. Allons, vooruit, naar den kelder, naar den kelder... En zij duwde de dikke Emilie, die gilde, de twee trappen in éen ren af, naar den kelder toe. Hoofdstuk XXVIII.
Marianne schrikte hevig, zag Elinor verbleeken, viel zenuwachtig snikkend achterover in haar stoel.
Marie intusschen had niet kunnen voortlezen en zij ging naar boven, ten einde Lili te zoeken. Zij vond haar snikkende op haar bed neêrgezonken, met haar schokkend hoofd in de kussens verborgen. Lili! riep ze zacht. Lili schrikte toen zij Marie's stem herkende. Och, laat me! riep ze ongeduldig uit, als wilde zij niet anders dan eenzaam en ongelukkig zijn.
Dat was niet mijn bedoeling, en ik schrikte niet weinig daarvan. Alexas was verdwenen. De centurio dien ik beval den nauarch te gebieden signalen te geven om de andere schepen te doen terugkeeren naar het tooneel van den strijd, antwoordde mij, dat men zoo even het lijk van den kapitein had weggedragen; doch mijn bevel moest daarom toch gehoorzaamd worden.
Ik schrikte, ik vloog op, den komende te gemoet. Rolf stond voor mij, zelf ontdaan en blijkbaar wat verlegen dat hij mij zoo overviel. Ik dacht aan niet anders dan aan de zekerheid dat hij tijding kwam brengen van Francis. Wij drukten elkander de hand, beiden met tranen in de oogen. "Moeten wij elkander zoo weerzien, mijn goede kapitein?" begon ik, hem een stoel wijzende.
Ik schrikte, voelde aan mijn ooren, duwde hem ongeduldig van mij, zonk op mijn bed en sliep, verpletterd van ontroering en moêheid. Zeker, dien volgenden dag verliet ik Hypata. Zoû ik niet verder Thessalië in reizen? En dan... waren er heksen? Bestonden er heksen?
Fons, vroeg hij, toen de jonge man met zijn borstel in de hand naar buiten kwam, het-e gij gisteren oavond ou schilderijen in den trein nie loate stoan? Fonske schrikte geweldig. Mijn schilderijen! Ha 'k hé ze meegegeven aan iene van mijn kameroaden! Hawèl, den dienen hé ze vergeten stoan, zei de postbode.
Zij schrikte voor alles, voor een schaduw, voor een speld, die op den grond glinsterde. Maar zij nam haar druppels: een doffe slaap viel ten laatste als een mantel van lood op haar neêr. Minuten lang bleef zij soms voor den spiegel turen op haar verwelkt gelaat. Tranen welden dan in haar oogen, wier glans als voor immer uitgebluscht scheen, en zij dacht aan vroeger.
Woord Van De Dag