Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
Ja, Eva weet het nu alles: Wat zij niet zelve heeft begrepen, dat heeft die trouwe vriendin haar op 't zachtst en 't liefderijkst doen gevoelen. "Och August!" barst Eva nu bitter schreiende los: "Moet ik, ik vergeven, ik, ongevoelig ijdel schepsel, ik!"
Zodra men hem boodschapte dat er geen hoop meer was en dat de meeste soldeniers onder de voet lagen deed hij het hulppoortje openen. Dan haalde men een schreiende Vrouw met geweld uit het gebouw, en nadat zij in de armen van een soldenier op een der paarden was gevestigd, zwommen deze ruiters tegelijk door de gracht en verdwenen tussen de bomen des wouds.
Hier te zitten in een saai, tamelijk donker Amsterdamsch zaaltje, met het uitzicht op een slecht begroeid tuintje met leelijke hooge huizen er achter, neen, dat was op den eersten dag van 't reisje inderdaad niet verkwikkelijk, en, op net oogenblik dat mevrouw Woudberg even de schreiende kleinste uit de berceau nam, en mijnheer Woudberg een boek ging halen waarin men iets zou nazien 'tgeen August hem echter mede graag geschonken had in dat oogenblik gaf Eva haar August fluisterend en met een wenk te kennen, dat ze hier niet langer wilde blijven, en vooral niet alleen terwijl hij, zooals afgesproken was, dat andere bezoek ging brengen.
"Het is ongeveer twee uren geleden," zeide vader Syard, "dat een klein meisje, naar ik meen het dochtertje van deze vrouw, aan ons verblijf kwam aankloppen en schreiende aan den dienaar, die haar inliet, verhaalde, dat haar vader hare moeder doodgeslagen had." "Dat is niets nieuws," merkte Reinout aan: "dat doet Walger alle maanden eens; maar ga voort, Pater."
Nog steeds schreiende begaf de jongeling zich naar huis en vertelde zijn moeder alles, wat bij zijn bezoek aan den koning was voorgevallen en zij antwoordde: "Heb ik je niet gezegd, mijn zoon, dat het geweer je het leven zou kosten?" In diepe smart en verwarring verliet de jongeman het dorp en liep een heel eind het bosch in.
Ach, wat speet het mij, Pa zoo teleurgesteld te hebben. »Waar was je dan?» vroeg hij even later. »Pa, ik was in den toren. Bob......» »Bob? Ik had je immers verboden, jongens mede te nemen? Dorus, Dorus! Wat val je me tegen.» »Ik heb hem niet meegenomen, Pa!» zei ik schreiende. »Hij is zelfs gekomen ondanks mijn verbod. En ik kon hem niet weg krijgen.» »En wat moest je in den toren doen?
Op een middag, we waren in het koffiehalfuurtje juist zoo gezellig in gesprek met den hoofdonderwijzer die nu eens hier, dan daar een kijkje ging nemen kwam Lena, een van onze vriendinnetjes heel opgewonden, schreiende binnenstormen.
Ja, hij is hard, de oorlog, die met ruwe, onbarmhartige hand den zoon losscheurt van het hart der moeder, den man uit de armen zijner vrouw, den vader van de sponde van zijn doodziek kind.... De oorlog kent geen erbarmen. Hij lacht om zuchten en spot met tranen. Hij is de Geweldige, de Verschrikkelijke, de Heraut van den dood, en met ijzeren tred gaat hij over de schreiende menschenharten heen!
Hij was er meer dan kwaad om, dat de stroom opgehouden had te vloeien, en hij meende net zoo lang te schreeuwen, tot het weer begon. Bedroefd en niet wetende wat zij beginnen moest, snelde Anneke de achterdeur uit, om Grootvaders hulp in te roepen. Schreiende kwam zij daar binnen, en zij vertelde onder snikken en tranen, wat Jantje gedaan had.
De verdwaalde moeder liep met haar kind naar de keuken en laafde het met het eerste vocht, dat onder hare hand zich aanbood; dan keerde zij met altijd groeiend verdriet in de zaal terug. In hare geestverwardheid had zij het gekerm harer schreiende kinderen niet gehoord; zij had ze zelfs van zich weggestooten, toen zij haar nageloopen en zich aan hare kleederen vastgehecht hadden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek