United States or Tajikistan ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Hier heb je mijn woord," antwoordde Louise, terwijl zij Rodolphe haar frissche wangen toestak, die zoo maar in die prachtige rijpe vruchten van jeugd en gezondheid beet. Dol en dronken van liefde kwam Rodolphe weer op zijn kamer. "O," zeide hij, terwijl hij met groote passen op en neer liep; "dat kan zoo maar niet afloopen! Ik moet verzen maken."
Op het aangegeven uur gingen den volgenden dag Marcel, Gustave Colline en Alexander Schaunard, uitgehongerd alsof ze in geen dagen gegeten hadden, naar Rodolphe, dien zij bezig vonden te spelen met een roode kat, terwijl een jonge vrouw de tafel dekte.
Carolus nam het eerste cahier en begon te lezen: "In een kouden winternacht reden twee ruiters, dicht gewikkeld in hun jassen op twee trage muilezels naast elkaar op een der wegen, die de vreeselijke eenzaamheid der stille Sierra Morena ...." "Lieve Hemel, waar ben ik!" dacht Rodolphe, die door dit begin verschrikt was.
"Om Tybalt te dooden?" vroeg Colline. "Precies," antwoordde Rodolphe. "Kort en goed, deze touwladder moet dienen, om binnen te komen bij mijn geliefde, die toevallig een balcon voor haar kamer heeft." "Maar die vogel, die vogel?" bleef Colline aandringen.
"Zij zouden liever een hoed of een paar schoenen hebben," zeiden zijn vrienden. Maar Rodolphe was hardnekkig en tot nog toe hadden de talrijke ervaringen, die hij al had doorgemaakt, hem niet kunnen genezen. Hij wachtte nog altijd op een vrouw, die een idool voor hem zou willen zijn, een engel in zijde en fluweel, tot wie hij, als de inspiratie ze hem ingaf, zijn sonnetten kon richten.
"O, madame," antwoordde Rodolphe met een buiging, waarbij zijn gezicht op den grond kwam, "ik wilde, dat u te Moskou of op de Sunda-eilanden woonde, alleen om nog langer uw cavalier te kunnen zijn!" "Dat is wel wat erg ver!" antwoordde Laure gemaakt. "We zouden over de boulevards gegaan zijn, madame," zeide Rodolphe.
"Je zoudt zeggen, dat ze leven!" vond Colline. "En wat een prachtige stemmen!" merkte Schaunard, die de goudstukken liet rinkelen, op. "Wat een mooie medailles!" voegde Rodolphe eraan toe; "precies stukjes uit de zon. Als ik koning was, zou ik geen andere munten in mijn rijk dulden en er de beeltenis van mijn vriendinnetje op laten slaan."
"Wat! Begint hij nu al te vragen!" dacht Sidonie, terwijl zij Rodolphe wat belangstellender opnam. "O, die Turken! Men zegt, dat zij wispelturig zijn, maar wel gezellige menschen. Spreek mijnheer!" zeide zij, terwijl zij naar Rodolphe opkeek; "wat wilt u?" "O, mademoiselle, in naam der Christelijke barmhartigheid smeek ik u om wat tabak: in geen twee dagen heb ik gerookt. Eén pijp maar ...."
Hij kon slechts een vrouwelijk wezen onderscheiden, en daar hij dacht, dat het een van die tijdelijke veroveringen van zijn vriend was, wilde hij zich uit discretie verwijderen. "Stoor ik jullie?" vroeg Mimi, die op den drempel was blijven staan. Bij het hooren van die stem viel Rodolphe, als door den bliksem getroffen, op zijn stoel neer.
Tegen het einde van het diner, dat een eenigszins ernstig karakter had aangenomen, stond Rodolphe op, om een toast uit te brengen op de toekomst; Colline antwoordde met een kleine toespraak, die aan geen enkel boek ontleend en vrij van alle oratorische wendingen was, maar heel eenvoudig de simpele taal der natuur sprak, die zoo goed doet begrijpen wat zoo slecht gezegd wordt.
Woord Van De Dag